اثر کاهش فعالیت بدنی پس از یک دوره تمرین استقامتی بر بیان ژن های STIM۱، Orai۱ و MG۲۹ در عضله پلانتاریس موش های نر ویستار

مقدمه و هدف: کاهش فعالیت بدنی در جوندگان موجب کاهش در توده عضلانی، سطح مقطع عرضی میوفیبریل­ ها (CSA) و تولید نیرو می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثر کاهش فعالیت بدنی پس از یک دوره تمرین استقامتی بر بیان ژن های STIM۱، Orai۱ و MG۲۹ در عضله پلانتاریس موش های نر ویستار بود.مواد و روش ها: ۱۶ سر رت نژاد ویستار در محدوده وزنی ۲۰±۲۵۰ گرم به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه کنترل – لیگاسیون عصب نخاعی (SNL): شامل ۸ سر موش صحرائی نر ۸ هفته ای بوده که سه شاخه سیاتیک آن ها به طور محکم گره زده شد. گروه تجربی شامل ۸ سر موش صحرائی که پس از یک دوره تمرین استقامتی و SNL را دریافت کردند. پروتکل تمرین استقامتی در پژوهش حاضر به مدت ۴ روز در هفته و به مدت ۶ هفته بود. از ۱۰ متر در دقیقه به مدت ۱۰ دقیقه در هفته اول، به ۱۸-۱۷ متر در دقیقه به مدت ۳۰ دقیقه در هفته پنجم افزایش یافت. بعد از آخرین جلسه تمرینی، رت ها توسط تزریق درون صفاقی کتامین و زایلازین بی هوش و بافت عضله استخراج شد. جهت تعیین معنا­دار بودن تفاوت بین متغیرها از آزمون آماری تی مستقل با سطح معنا داری ۰.۰۵>P استفاده شد.یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرین استقامتی قبل از SNL باعث عدم تغییر معنادار ژن MG۲۹  شد (P=۰.۰۷)و افزایش معنا دار در ژن Stim۱  و Orai۱  نیز مشاهده گردید (۰.۰۵>P).بحث و نتیجه گیری: تمرین استقامتی قادر به تعدیل اختلال بیان پروتئین های، Stim۱ و Orai۱ در حالت نوروپاتی بود که ممکن است به واسطه سازوکارهای گوناگونی نظیر کنترل عوامل استرس اکسایشی و عوامل رشدی بتواند اثرات سودمند خود را اعمال کند.

Keywords:

فعالیت کاهش یافته , STIM۱ , Orai۱ , MG۲۹