بررسی تجربی اثر روکش گوارگام بر آبدوستی و جذب آب داربست زیستی سه بعدی چاپشده از پلی کاپرولاکتون

داربست های زیستی جز مهم و پراهمیت مهندسی بافت برای ایجاد یک بستر مناسب به جهت رشد سلول هستند . ساخت بافت زنده نیازمند دانش کافی راجع به بافت آسیب دیده و تطبیق هرچه بیش تر با آن است . داربست به روشهای مختلفی ساخته می شود که ساخت یک داربست سه بعدی با تخلخل منظم توسط چاپگرهای سه بعدی امکانپذیر است . داربست باید دارای خواص زیستی و مکانیکی مشابه با بافت ازدست رفته باشد که بر انتخاب جنس داربست تاثیر می گذارد. آبدوستی و چسبندگی سلولی سطح داربست از مهم ترین خصوصیات در تبدیل داربست به یک بافت زنده است . پلی کاپرولاکتون یکی از مواد اولیه داربست های زیستی بوده که آبگریزی از جمله نقاط ضعف آن به شمار می رود. آبگریزی ارتباط معکوسی با درصد جذب سلولی داربست داشته و باعث می شود سلولهای کم تری به سطح داربست چسبیده و رشد کم تری داشته باشند. در این مقاله ، تاثیر روکش گوارگام بر آبدوستی داربست های چاپشده توسط چاپگر سه بعدی مورد بررسی قرار گرفت . روکش گوارگام %۱ در مقایسه با درصدهای دیگر روکش توانست تا جذب آب داربست پلی کاپرولاکتون را از %۴ به ۴۹% افزایش دهد و هم چنین زاویه تماس با آب سطح داربست را از ۸۵° به °۵/۵۳ کاهش دهد. این مقادیر در روکش ۵/۰% به ترتیب برابر با ۳۴% و °۷۱ و در روکش ۲% بسیار نزدیک به مقادیر روکش ۱% بودند. بنابراین ، درصد وزنی %۱ گوارگام به عنوان یک روکش مناسب برای داربست زیستی پلی کاپرولاکتون پیشنهاد می شود زیرا می تواند داربستی مناسب را برای رشد و زندهمانی سلولها ایجاد کند.

Keywords:

داربست زیستی , روکش گوارگام , آبدوستی , جذب آب , چاپ سه بعدی