چالش های دستیابی به تعریف مشترکی از توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی (TOD) در ایران

توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی، راهبردی در برنامهریزی و طراحی است که هدف اصلی آن ایجاد الگویی از توسعهشهری است که استفاده از وسایل نقلیه همگانی، پیاده محوری و تامین فضا برای تردد دوچرخه سواران را تسهیل کرده وشهرهایی سرزنده، متنوع و زیست پذیر ایجاد کند. با توجه به قابلیت این رویکرد در حل مسائل شهرهای ایرانی (همچونتراکم ترافیک، آلودگی و غیره)، در سالیان اخیر مورد توجه سیاست گذاران، برنامه ریزان و جامعه علمی و حرفه ای قرار گرفتهاست. این در حالی است که سازوکارهای اجرایی این رویکرد هنوز در ایران توسعه نیافته است. در این راستا، نیاز است تاابتدا بازیگران مختلف در توسعه این رویکرد به یک توافق جامع بر سر یک مفهوم مشترک از رویکرد برسند که به نظرمی رسد در این مسیر تناقضات مختلفی در نظرات و کنش های آنان وجود دارد. با این فرض، پژوهش حاضر از طریق تحلیلکیفی محتوای منابع مختلف در جستجوی تبیین موارد اختلاف در دریافت و ارایه ی یک تعریف و چشم انداز واحد در میانبازیگران این رویکرد است. نتایج پژوهش نشان میدهد که علیرغم وجود تعاریف مشترک در حوزه نظری، تفاوت در دیدگاهدر حوزه عملیاتی-اجرایی در میان مدیران و سیاست گذاران به چشم می خورد که ناشی از نگاه پروژهای به این رویکردبه منظور تامین درآمد است.

Keywords:

توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی , حمل و نقل پایدار , توسعه شهری , برنامه ریزی و طراحی شهری , ایران