آسیب شناسی خصوصی سازی اتوبوسرانی های شهری کشور و پیشنهاد راهکار اجرایی مطلوب (مطالعه ی موردی اتوبوسرانی تهران)

طراحی شبکه، عرضه ی تسهیلات حمل ونقل و ارائه ی سرویس حمل ونقل همگانی پایدار و قابل اعتماد در شهرهاهمواره به عنوان یک خدمت یا وظیفه ی حاکمیتی قلمداد شده است. این وظیفه یا خدمت پس از طراحی شبکهدر قالب مدهای مختلف نظیر مترو، قطار سبک شهری، تراموا، اتوبوس (خطوط عادی و تندرو)، مینی بوس و ...برای انجام سفرهای شهری در اختیار شهروندان قرار گرفته است. در ابتدای شکل گیری صنعت حمل ونقلهمگانی وظیفه ی اپراتوری در خطوط اتوبوسرانی و مینی بوسرانی به عهده ی زیرمجموعه هایی از دولتهای محلی(شهرداری ها) بود. به تدریج همراه با توسعه ی شهرها، افزایش جمعیت و افزایش تقاضا، نیاز به توسعه ی بیشترحمل ونقل همگانی بسیار ضروری شد و این مسئله بار هزینه ای سنگینی را بر دولت ها تحمیل می کرد. بنابراینبرای پوشش بخشی از این هزینه ها، زمینه ی ورود بخش خصوصی به عرصه ی ارائه ی خدمات حمل ونقل همگانیتوسط دولتها فراهم شد. در ایران نیز خصوصی سازی اتوبوسرانی های شهری اگرچه دیرهنگام ولی از سال۱۳۸۵ به همین دلیل شروع شد. در این مقاله سعی شده است نحوه ی ارائه ی خدمات تا قبل از خصوصی سازیبا دوره ی ۱۶ ساله ی خصوصی سازی مقایسه و با توجه به درس آموخته های این تجربه و همچنین لحاظ تجربه یخصوصی سازی در برخی کشورهای توسعه یافته، الگوی مناسبی برای ارائه ی خدمات مطلوب اتوبوسرانی شهریبا توجه به شرایط بومی ارائه شود.

Keywords:

حمل ونقل همگانی , خصوصی سازی , اتوبوسرانی