ارتقای بهره وری حمل ونقل سبز ریلی: مدل برنامه ریزی ریاضی جهت افزایش قابلیت اطمینان با تخصیص واگن ها

در پژوهش حاضر، مسئله ی افزایش بهره وری ناوگان در شبکه ی حمل ونقل سبز ریلی از طریق بهبود برنامه ریزی ناوگانریلی مورد بررسی قرار گرفته است. ضرورت مسئله ی فوق نشات گرفته از این حقیقت است که در حال حاضر متقاضیانحمل بار در ایران تمایل اندکی به استفاده از گونه ی سبز ریلی به دلیل پایین بودن قابلیت اطمینان این گونه دارند. اینروند سبب انتقال بار به گونه ی غیرسبز و نا ایمن جاده ای و به تبع آن سبب افزایش مصرف سوخت و مخاطرات زیستمحیطی و اجتماعی می گردد و هم راستا با توسعه پایدار صنعت حمل ونقل نیست. پژوهش حاضر قصد دارد تا به کمکیک مدل برنامه ریزی ریاضی با استفاده از ظرفیت زیرساخت و ناوگان موجود، بهره وری سیستم ریلی را ارتقا دهد؛ بهنحوی که با تخصیص بهینه ی واگن ها به درخواست های حمل ونقل و نیز بازتخصیص آنها در شبکه ریلی، انعطاف پذیریدر برنامه ریزی سیر واگن ها افزایش یابد. مقایسه مدل برنامه ریزی پیشنهادی با وضعیت موجود برنامه ریزی که هر گروهاز واگن ها به استفاده در تنها یک درخواست حمل ونقل محدود می گردد، نشان میدهد که مدل پیشنهادی منجر بهافزایش قابلیت اطمینان سیستم ریلی در ایفای تعهدات خود و افزایش سودآوری شرکتهای حمل ونقل ریلی میشود.پیاده سازی مدل برنامه ریزی پیشنهادی میتواند سبب انتقال بار از گونه جاد های به گونه سبز ریلی شود، دستاوردی کهسبب ارتقای توسعه پایدار کشور در زمینه ی حمل ونقل می گردد.

Keywords:

حمل ونقل سبز ریلی , تخصیص واگن , افزایش قابلیت اطمینان , بهینه سازی , توسعه پایدار