بررسی و تدوین استراتژی های بهبود تاب آوری در بافت فرسوده ی شهر گرگان

بافت های فرسوده شهر نیز که دارای فرسودگی کالبدی و عملکردی هستند در مواجهه با بحران های طبیعی و انسانی از آسیبپذیری بالا و تاب آوری پایین برخوردارند، بنابراین لزوم مداخله در این بافت ها در جهت ایجاد تعادل، هماهنگی میان بنیانهای زندگی اجتماعی، اقتصادی و بهبود کالبد شهری بیش از پیش حائز اهمیت می باشد. در این میان تاب آوری شهری بهعنوان مبحثی نو ظهور در موضوع طراحی و برنامهریزی ایمن، سعی برآن دارد تا راهکارهایی جهت افزایش بهره وری وکاهش آسیب پذیری فضاهای شهری ارائه دهد. شناخت مفاهیم و رویکردهای تاب آوری در حوزه مخاطرات طبیعی می تواند درآگاهی سازی مدیران و جوامع نسبت به ارتباط مخاطرات طبیعی و تاب آور نمودن محیط و فضای زندگی بسیار تاثیرگذارباشد. به همین منظور در پژوهش حاضر، در راستای افزایش تاب آوری در بافت فرسوده و به منظور بازگرداندن این مجموعهشهری به چرخه زندگی شهری، بالا بردن انگیزه اقامت در بافت، احیای فعالیت هایی که در گذشته رونق داشته و در نهایتافزایش کیفیت زندگی، ابتدا به بررسی و شناخت بافت فرسوده شهر گرگان و سنجش تاب آوری آن و در مرحله ی بعد بهتدوین استراتژی های تاب آوری بافت در برابر سوانح و بلایای طبیعی و انسانی می پردازد

Keywords:

تاب آوری شهری , بافت فرسوده , مخاطرات طبیعی و انسانی , شهر گرگان