تغییر مسیر روایت از عاقل به دیوانه: بررسی پسامدرنیته در رمان از منظر نقد فلسفی (تحلیل ژیژکی) و روانکاوی

ادبیات پسا مدرنیته نه تنها آمیخته ای از مفاهیم تکنیکی دیگر شاخه های علوم انسانی و علمی را در خود می نمایاند بلکه در تحلیل خود نیز رابطه ای غیر قابل انکار با دیگر شاخه های علوم انسانی برقرار می کند. شخصیت های روان پریش دچار جنون، پارانویا، شیزوفرنی نمونه های بارزی از انسان عصر پسامدرن - درگیر با بیماریهایی که روزمرگی تا حدود زیادی جنبه های تاریک آن را در افراد می پوشاند- می نمایاند. برای مثال ویروسهای کامپیوتری و ویروسهای بیماریزا وکنترل اطلاعات همگی به بستر بدبینی انسان دامن می زنند. در این تحقیق، نقطه نظر بیماریهای روانی از منظر روانکاوی وهمچنین بر پایه ی تحلیل فیلسوف معاصر به نام سلوای ژیژک که چهرهای اخیر (و متأسفانه نا آشنا در ایران) در زمینه ی فلسفه، مطالعات فرهنگی، روانکاوی (نقد لاکانی) می باشد، مورد بررسی قرار می گیرد تا به بررسی علت تغییر مسیر روایت در رمانهایپسامدرن از گفتمان و روایت انسان عاقل به راوی دیوانه پرداخته شود. هدف از این تحقیق بررسی پیوندهای تنگاتنگ جامعه، فرد و بازتاب آن در ادبیات است تا به علت ایجاد ویژگیهای خاص در تعاریف یک دوره (روای مجنون و شیزوفرنی در ادبیات پسامدرن در این مثال) از منظر رویکرد تحلیلی فلسفی و روانکاوی بپردازد.

Keywords:

ژیژکی , روانکاوی , گفتمان