اثر تغذیه نشاسته و پروتکسین بر میزان مصرف غذا، اندازه و تلفات جمعیت زنبورهای عسل

این پژوهش جهت بررسی اثر تغذیه سطوح مختلف نشاسته و پروبیوتیک پروتکسین بر میزان مصرف غذا، اندازه و تلفات جمعیت زنبورهای عسل در شرایط طبیعی و آزمایشگاهی انجام شد. در آزمایش اول تعداد ۳۶ کندو به طور تصادفی در شش گروه یکسان قرار گرفته و یکی از جیره ­های زیر را دریافت کردند. گروه اول جیره پایه (C)، گروه دوم جیره پایه حاوی یک گرم بر لیتر پروتکسین (P)، گروه سوم جیره پایه حاوی ۱۰% نشاسته (S۱۰)، گروه چهارم جیره پایه حاوی ۲۰% نشاسته (S۲۰)، گروه پنجم جیره پایه حاوی ۱۰% نشاسته و یک گرم بر لیتر پروتکسین (S۱۰P) و گروه ششم جیره پایه حاوی ۲۰% نشاسته و یک گرم بر لیتر پروتکسین (S۲۰P) دریافت کردند. در آزمایش دوم قاب­ های حاوی لاروهایی هچ نشده به مدت ۲۱ روز در داخل انکوباتور قرار داده شدند و پس از هچ شدن، با استفاده از جیره ­های اشاره شده تغذیه شدند. در آزمایش اول جمعیت نوزاد و جمعیت کندو قبل و پس از زمستان و میزان مصرف غذا ارزیابی شد. در آزمایش دوم میزان مصرف شربت شکر، خمیر قندی و میزان تلفات زنبورها در طول دوره نگه داری در قفس اندازه ­گیری شد. نتایج آزمایش اول نشان داد که گروه S۲۰P بیش ترین میزان مصرف غذا و تخم ­ریزی را نسبت به سایر گروه­ های تیماری داشته است (P≤۰/۰۵). هم چنین مصرف غذا در تیماهای S۲۰P و S۱۰P نسبت به تیمارهای S۲۰ و  S۱۰ از نظر آماری تفاوت معنی ­داری داشته است (P≤۰/۰۵). مصرف تجمعی شربت شکر در طول دوره، در گروه­ های S۱۰P و S۲۰P نسبت به گروه شاهد بیش تر بود (P≤۰/۰۵) هم چنین تلفات زنبورها در هفته سوم و تلفات تجمعی (مجموع تلفات هفته اول تا سوم) در گروه S۲۰P کم ترین میزان بوده و با گروه S۲۰ تفاوت معنی­ دار ایجاد کرده است (P≤۰/۰۵). بنابراین بر اساس نتایج این آزمایش به نظر می­ رسد استفاده از پروبیوتیک پروتکسین سبب بهبود مصرف خوراک و در نتیجه کاهش تلفات زنبورهای عسل می­ گردد.

اثر تغذیه نشاسته و پروتکسین بر میزان مصرف غذا، اندازه و تلفات جمعیت زنبورهای عسل Keywords:

پروبیوتیک , پروتکسین , پروتئین بدن , زنبور عسل , کندو , نشاسته ذرت