مقایسه ی دقت رادیوگرافی پری اپیکال دیجیتال با بایت وینگ دیجیتال در ارزیابی تحلیل استخوان در دندان های خلفی

مقدمه: رادیوگرافی، در تشخیص بیماری پریودنتال کمکی ارزشمند به شمار می رود، لذا این پژوهش با هدف مقایسه ی بین دقت دو تکنیک رادیوگرافی پری اپیکال و بایت وینگ دیجیتال در ارزیابی میزان تحلیل استخوان در دندان های خلفی بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی، بر روی ۳۶ نمونه از سطوح اینترپروگزیمال دندان های خلفی، از بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن کاندید جراحی فلپ، مراجعه کننده به دانشکده ی دندانپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان (خوراسگان) در سال ۱۳۹۴ انجام شد. ابتدا، با دو روش تصویربرداری پری اپیکال با استفاده از تکنیک موازی و بایتوینگ دیجیتال از سطوح تعیین شده، عکس برداری انجام و توسط رادیولوژیست، فاصله های لازم اندازه گیری شد، سپس حین انجام جراحی و پیش از تصحیح کانتور استخوان، فاصله ی نقطه ی مرجع تا ستیغ استخوان آلوئول (استاندارد طلایی) به وسیله ی پروب ویلیامز اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از آزمون آماری Paired t-test آنالیز شد (۰/۰۵ = α). یافته ها: از ۳۶ نمونه ی مذکور، به ترتیب در رادیوگرافی بایتوینگ و پریاپیکال، ۲ و ۱ مورد از اندازه گیری ها برابر با معاینهی بالینی و همچنین ۱۶ ( ۴ / ۴۴ درصد( و ۲۰ مورد ) ۶ / ۵۵ درصد( فاصلهها بیشتر برآورد شد. اختلاف میانگین میزان تحلیل استخوان در روش بایت وینگ، با روش کلینیکال ۱۲ / ۰ ± ۲ / ۰ میلیمتر و تفاوت معنی داری بین میانگین برآورد شده وجود نداشت (۰۷ / ۰ = p value)، اختلاف میانگین میزان تحلیل استخوان در روش پری اپیکال با روش کلینیکال، ۲۶ / ۰ ± ۸۷ / ۰ میلی متر و تفاوت معنی داری بود (۰۰۱ / ۰ = p value). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این بررسی، استفاده از روش رادیوگرافی بایتوینگ، جهت تعیین میزان تحلیل استخوان در دندان های خلفی نسبت به روش رادیوگرافی پری اپیکال، ارجحیت داشت.

Keywords:

تحلیل استخوان آلوئل , رادیوگرافی , بیماری های پریودنتال