بررسی میزان استحکام اتصال کامپوزیت رزین ترمیمی با ماده ی فیشورسیلانت I-CON در روش های آماده سازی سطحی متفاوت

کاربرد فیشور سیلانت ها یکی از ثابت شده ترین راه های پیشگیری از پوسیدگی می باشد. این مواد ممکن است برای مدت زمان طولانی بر روی دندان، ماندگاری داشته باشند و چه بسا سایر نواحی دندان دچار پوسیدگی شوند. هدف از این مطالعه، بررسی میزان استحکام اتصال کامپوزیت رزین با ماده ی فیشورسیلانت I-CON در روش های آماده سازی سطحی متفاوت بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی تجربی- آزمایشگاهی، ۴۰ نمونه از ماده ی ترمیمی کامپوزیت در دیسک های با قطر ۶ میلیمتر و ارتفاع ۲ میلی متر در ۴ گروه ده تایی آماده سازی شد. گروه اول بدون آماده سازی سطحی، گروه دوم با کاربرد فرز و اسید فسفریک ۳۷ درصد، گروه سوم پس از کاربرد فرز، عامل اتصال دهنده ی توتال اچ و در گروه چهارم پس از کاربرد فرز، عامل اتصال دهنده ی سلف اچ استفاده شد. سپس مادهی رزینی آیکون در دیسکی با قطر ۴ میلی متر و ارتفاع ۲ میلی متر روی سطح کامپوزیت قرار داده شد و کیور گردید. پس از انجام ترموسیکل و نگهداری در انکوباتور، استحکام اتصال نمونه ها توسط دستگاه اینسترون ارزیابی شد. داده ها با آزمون های آماری ANOVA و Tukey آنالیز شدند (۰۵ / ۰ < p value) یافته ها: میانگین میزان استحکام اتصال آیکون به کامپوزیت رزین در بین ۴ گروه، تفاوت معنی دار داشت (۰۰۱ / ۰ < p value) بیشترین میزان استحکام باند، مربوط به گروه چهارم و کمترین میزان، مربوط به گروه سوم بود. نتیجهگیری: هنگام تعمیر فیشورسیلانت به خصوص آیکون با استفاده از کامپوزیت رزین، بهترین نتایج استحکام اتصال با ایجاد خشونتسازی توسط فرز و کاربرد عوامل اتصالدهندهی خود اچشونده با pH ملایم حاصل میگردد و احتمالا عوامل اچکنندهی اسیدی )اسید فسفریک ۳۷ درصد( تاثیرات مخربی بر روی آن دارد.

بررسی میزان استحکام اتصال کامپوزیت رزین ترمیمی با ماده ی فیشورسیلانت I-CON در روش های آماده سازی سطحی متفاوت Keywords:

فیشورسیلانت , دندانپزشکی , اسید فسفریک