اثربخشی زوج درمانی یکپارچه نگر بر کیفیت روابط زناشویی در زنان متاهل

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوجدرمانی یکپارچه نگر بر کیفیت روابط زناشویی در زنان متاهل انجام شد. طرح پژوهش یک طرح نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و آزمایش و پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری، شامل کلیه زنان متاهل دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت در مقطع کارشناسی ارشد، رشته روانشناسی در سال ۱۴۰۰ بود. از میان آنها تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در گروه آزمایشی (زوج درمانی یکپارچه نگر) و یک گروه گواه جایگزین شدند (۱۵ نفر در هر گروه). سپس ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای زوج درمانی یکپارچه نگر در گروه آزمایش انجام شد. داده ها با استفاده از فرم اطلاعات دموگرافیک (جمعیت شناختی)، پرسشنامه کیفیت روابط زناشویی باسبی و همکاران RDAS (۱۹۹۵)، جمع آوری شد. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که اثربخشی زوج درمانی یکپارچه نگر بر بهبود کیفیت روابط زناشویی در زنان متاهل در سطح (p≤۰/۰۵) معنادار بود. به طور کلی نتایج پژوهش حاکی از آن بود که زوج درمانی یکپارچه نگر بر بهبود کیفیت روابط زناشویی زنان متاهل اثربخش بوده است.

Keywords:

زوج درمانی یکپارچه نگر , کیفیت روابط زناشویی , زنان متاهل