مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین هوازی در آب و خشکی بر شاخص توده بدنی ، مقاومتانسولینی و سطح سرمی آدیپونکتین زنان میانسال

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی در آب و خشکی بر سطوح سرمی آدیپونکتین، شاخص توده بدنی و مقاومت انسولینی زنان میانسال بود. این پژوهش از نوع نیمه تجربی است، آزمودنی های آن ۳۶ زن دیابتی با دامنه سنی ۴۵-۳۵ سال می باشد، که بطور تصادفی به گروه های تجربی تمرین در آب n=۱۲ و خشکی n=۱۲ و کنترل n=۱۲ تقسیم شدند. گروه تمرین هوازی داخل آب، تمرین هوازی خشکی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه بین ۴۵ تا ۶۰ دقیقه در آب وخشکی تمرین کردند. گروه کنترل هیچ فعالیت ورزشی منظمی نداشت. در ابتدای پژوهش قد، وزن، درصد چربی، شاخص توده بدن BMI و نسبت دور کمر به دور لگن WHR اندازه گیری شد. اندازه گیری سطوح آدیپونکتین، گلوکز و انسولین پلاسما با استفاده از کیت و روش های اندازهگیری مخصوص انجام گرفت. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه ANOVA و آزمون تعقیبی LSD جهت مقایسه آماری پژوهش استفاده شد. نتایج نشان داد هشت هفته تمرین در آب و تمرین در خشکی در مقایسه با گروه کنترل در میزان شاخص توده بدنی و مقاومت انسولینی تاثیر کاهشی معنی دار p=۰/۰۴ و p=۰/۰۰۸ و بر میزان سطوح آدیپونکتین تاثیر افزایشی معنی دار p=۰/۰۰۴ را نشان می دهد. بطور کلی یافته ها نشان می دهد تمرین هوازی در آب و خشکی می تواند منجر به کاهش معنی دار مقاومت انسولینی، شاخص توده بدنی و افزایش معنی دار آدیپونکتین زنان میانسال دیابتی شود. بین تاثیر دو نوعتمرین تفاوتی در فاکتورهای اندازه گیری شده مشاهده نشد. نتیجه: یافته ها نشان می دهد تمرین هوازی در آب و خشکی می تواندمنجر به کاهش معنی دار مقاومت انسولینی، شاخص توده بدنی و افزایش معنی دار آدیپونکتین زنان میانسال دیابتی شود. بین تاثیردو نوع تمرین تفاوتی در فاکتورهای اندازه گیری شده مشاهده نشد.

Keywords:

تمرین در آب و خشکی , آدیپونکتین , مقاومت انسولین , شاخص توده بدنی