ارتباط بین تلومر ، تلومراز ، پیری و سرطان

تلومر ها یا ترکیبات نوکلئوپروتئینی ، کمپلکس هایی هستند که در انتهای کروموزوم های خطی یوکاریوتی قرار گرفته و دارای وظایف حیاتی بسیاری از جمله حفاظت از انتهای کروموزوم ها ، تکمیل فرایند همانند سازی انتهای کروموزوم ها ، معیاری برای مدت زمان زنده ماندن سلول ، سازماندهی صحیح کروموزوم ها در هسته ، تنظیم بیان برخی ژن ها و غیره می باشند. در طی هر تقسیم سلولی بدلیل وجود مشکل انتهایی همانندسازی ، طول تلومر ها پیوسته کاهش می یابد که سبب توقف چرخه ی سلولس می گردد . از این ور تلومر ها به عنوان ساعت کنترل کننده درونی ، تعداد تقسیمات سلولی را تعیین می کنند . تلومراز آنزیمی ریبونکلئوپروتئینی دارای فعالیت رونویسی معکوس می باشد که با اضافه کردن توالی تکراری DNA به انتهای ۳ رشته DNA سبب حل این مشکل می شود . در حدود ۹۰% از سلول های سرطانی دارای فعالیت بالای تلومرازی می باشند که سبب می شود این سلول ها دارای رشد نامیرا باشند. برخلاف این سلول ها ، سلول های سوماتیکی دارای فعالیت بالایی نمی باشند . بنابراین تجزیه فعالیت تلومراز از سلول های سرطانی می تواند به عنوان ابزار تشخیص باشد. در انتها به روش های درمانی )ژن درمانی ( و اثر محیط زندگی بر کاهش طول تلومر ها پرداخته شد.

Keywords:

تلومر , سرطان , تلومراز , پیری