تخمین آب قابل برگشت کشاورزی به آبخوان با استفاده از تکنیکهای سنجش از دور ( مطالعه موردی: دشت کاشمر)

در مناطق خشک و نیمه خشک از قبیل کشور ایران، منابع آب زیرزمینی از اهمیت خاصی برخوردار است. در روشهای مرسوم، میزان برداشت از آبخوان بر اساس اندازه گیری و بازدید میدانی و بصورت اندازه گیری مستقیم تخمین زده می شود. این روش علاوه بر زمان بر بودن، هزینه زیادی برای متولیان دارد. در این تحقیق سعی شده است از روش های غیرمستقیم اندازه گیری که با استفاده از اطلاعات در دسترس سنجش از دور و تصاویر ماهواره-ای رایگان بدست می آیند، استفاده شود. در خصوص تخمین آب کشاورزی قابل برگشت به آبخوان در دشت کاشمر از ۳۶ تصویر ماهواره لندست۸ در سالهای آبی ۱۳۹۶-۱۳۹۵، ۱۳۹۷-۱۳۹۶ و ۱۳۹۸-۱۳۹۷ استفاده گردید و با استفاده از الگوریتم سبال تبخیروتعرق سالانه زمین های کشاورزی آبی بدست آمد. راندمان آبیاری دشت، به صورت نسبت آب خالص مورد نیاز گیاه (تبخیروتعرق واقعی) به کل آب استحصال شده توسط کنتورهای هوشمند تعریف شد که متوسط آن برای سه سال مدنظر ۸۱% برآورد گردید. مقدار راندمان دشت، بیانگر آن است که ۱۹% از میزان آب برداشتی از منابع قابلیت برگشت به منابع آب را دارند که در مقایسه با مقدار پیش فرض در مطالعات بیلان (حدود ۲۵ درصد) نشان دهنده فشار زیاد بر منابع آب زیرزمینی دشت کاشمر می باشد.

Keywords:

آب کشاورزی تجدید پذیر , الگوریتم سبال , لندست , راندمان آبیاری , دشت کاشمر.