بررسی تأثیر اکسینها و زخم زنی بر ریشهزایی قلمه های ساقه رزماری Rosemarinus officinalis

به منظور مقایسه ریشه زایی گیاه رزماری به دو روش استفاده از آکسین و زخم زنی، پژوهشی در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد فسا به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با استفاده از تیمارهای هورمونی اکسینهای ایندول بوتریک اسید و نفتالن استیک اسید در 10 سطح و تیمار زخم زنی در دو سطح انجام شد. بررسی نتایج نشان داد که هیچکدام از تیمارهای زخم زنی اعمال شده بر روی وزن خشک ریشه اثر معنیداری نداشته و کمترین میزان وزن تر ریشه مربوط به تیمار مخلوط دو هورمون اکسین با غلظت جمعاً 500 قسمت در میلیون بوده است. در تیمار 500 پی پیام نفتالن استیک اسید و تیمارهای مخلوط دو هورمون که جمعاً 1000 و 2000 پی پیام بیشترین درصد ریشهزایی را تولید نمود. ایندول بوتریک اسید با غلظت 2000 قسمت در میلیون بیشترین تعداد ریشه را تولید نمود. زمانی که ما هورمون ایندول بوتریک اسید را با غلظت 1000 قسمت در میلیون بکار بردیم، شاهد بیشترین طول ریشه و کمترین طول ریشه مربوط به مخلوط دو هورمون با غلظت جمعاً 2000 پی پیام بود. نتایج حاصل از تجزیه واریانس همچنین نشان داد بیشترین وزن تر مربوط به قلمه های زخم خوردهی بدون آکسین یا همان تیمار شاهد بود.

Keywords:

رزماری , آکسین , زخم زنی , ریشه زایی , ورزاله , ازدیاد