اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر ابرازگری هیجانی مادران (مطالعه موردی در شهرستان اهواز)

درک درست از معضلات خانواده های کودکان کار، هم به این کودکان و هم خانواده های آنها و هم جامعه کمک فراوانی میکند. علاوه بر آسیبهایی که کار کودکان بر آنها تحمیل میکند، بر خانواده و مخصوصا مادران آنها نیز اثرات منفی زیادی میگذارد هدف از پژوهش حاضر اثر بخشی آموزش تنظیم هیجان بر ابرازگری هیجانی در مادران کودکان کار بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری ۲ ماه ه بود. در این پژوهش جامعه کلیه مادران کودکان کار شهر اهواز در سال ۱۴۰۲ بودند که از خانه کودک با استفاده از روش نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس ۳۰ مادر کودک کار انتخاب و گمارش نمونه ها در دو گروه به صورت تصادفی با استفاده از برنامه رندوم نامبر ۱۵) نفر گروه گواه و ۱۵ نفر گروه آزمایش) انجام شد. طبق پروتکل آموزش تنظیم هیجان مبتنی بر روش گراس ۸ (۲۰۰۲) جلسه ۹۰ دقیقه ای هفنه ای یک جلسه میباشد. اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد و در لیست انتظار باقی ماندند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه ابرازگری هیجانی((EEQ کینگ آمونز((۱۹۹۰ استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS و با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام پذیرفت. نتایج بیانگر این بود که آموزش تنظیم هیجان ابرازگری هیجانی مادران کودکان کار را به طور معناداری بهبود بخشیده و نتایج در دوره پیگیری نیز از ثبات لازم برخوردار بوده است. آموزش تنظیم هیجان میتواند به عنوان یک گزینه مداخله ای مناسب در بهبود ابرازگری هیجانی مادران کودکان کارمورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

آموزش تنظیم هیجان , خودکارآمدی , ابرازگری هیجانی , پرخاشگری , کودکان کار.