اصول برنامه ریزی برای عابران و مکانیابی پیاده راهها

در سال های میانی سده گذشته ، اغلب شهرسازان و برنامه ریزان حمل و نقل درون شهری اروپا ، با دیدگاهی اتومبیل گرا ،سفرهای درون شهری را برنامه ریزی و شبکه ارتباطی شهرها را براساس آن طراحی می کردند . اما در چند دهه اخیر ، ایندیدگاه تغییر یافت و به شیوه شهرسازی انسان گرای گذشته گرایش پیدا کردند.نتیجه این رویکرد ، به رسمیت شناختن سفرهای پیاده و پیاده راه ها به منزله یکی از سیستم های حمل و نقل درون شهری و برنامه ریزی و طراحی مسیرهایپیاده و پیاده راه ها در شبکه ارتباطی شهرها بود. به منظور ایجاد پیاده راهها ، برنامه ریزی و رعایت معیارهایی حداقل دردو سطح کلان و خرد ضروری می باشد. بدین معنا که ابتدا باید در مقیاس شهری و طرح های فرادستی همچون طرح جامع ، برنامه هایی جهت مبنا قرار دادن عابران پیاده در طرح های حمل و نقلی پیش بینی گردد. بدیهی است چنین تمهیداتیبه عنوان پایه ای برای سایر برنامه های فرودست عمل نموده و بدون وجود آنها هر گونه اقدام در موضع های طراحی چنانکه باید اثرگذار نخواهد بود.معیارهای سطح دوم ، مواردی هستند که جهت انتخاب یک مسیر برای تبدیل به یک محدوده پیادهو در زیر مجموعه برنامه های سطح کلان باید مورد بررسی قرار گیرند.بدین منظور در این مقاله برای بررسی این دو سطحابتدا اصول پایه تمرکز حمل ونقل محلی بر عابران پیاده و سپس معیارهای مکانیابی وایجاد پیاده راهها مورد بررسی قرار گرفته است و به این نتیجه رسیده است که این اصول به تثبیت جایگاه پهنه های پیاده در طرح های کلان توسعه شهری و نیز تعیین درست موقعیت آن در ارتباط با بافت های موجود شهری می انجامد

Keywords:

پیاده راه ها , اصول پایه تمرکز حمل و نقل بر عابران پیاده , مکانیابی پیاده راه ها , برنامه ریزی پیاده راهها