مطالعه تحلیلی ضرورت وحدت و همزیستی مسالمت آمیز پیروان مذاهب اسلامی طبق قاعده فقهی احترام مسلمان

وحدت و همدلی میان مسلمانان و زندگی مسالمت آمیز آنان در کنار یکدیگر، دغدغه همه صاحب نظراندلسوز مسلمان بوده و می باشد اما بحث های مطرح شده درباره وحدت از سوی اندیشمندان اثر گذار وبلکه حتی فقهاء و علمای دینی در بسیاری از موارد، در فضایی غیرفقهی و با ادبیاتی صرفا اصلاحی- اجتماعی،شکل گرفته است . نگاه به این مساله و ضرورت آن از منظر فقهی - برخلاف نگاه اجتماعی غیرفقهی کهبرای آن افقی فراتر از توصیه و تحسین وحدت و تبیین ضرورت آن متصور نیست- این ظرفیت را دارد کهمساله وحدت و همزیستی مسالمت آمیز را در سطحی بالاتر از توصیه و تحسین در جوامع اسلامی مطرحنماید. خصوصا برخورداری مساله وحدت گریزی -که پیوسته از شکافهای میان فرق اسلامی، قوت می گیرد-از هویت فقهی در کنار ماهیت اعتقادی، این ضرورت را ایجاب می نماید که مساله وحدت و همزیستیمسالمت آمیز در فضایی قدرتمندتر و موثرتر مطرح شود تا توان کنار زدن دیدگاههای وحدت گریزانه راداشته باشد و به نظر تحلیل و واکاوی مساله وحدت از منظر فقه و کنکاش برای یافتن حکم فقهی آن)وجوب، حرمت و ...( بر اساس قاعده احترام مسلمان، از این جایگاه و توان برخوردار است.