اثر پلاسمای غیرحرارتی بر بهبود ویژگی های عملکردی نشاسته سورگوم

سورگوم گیاهی مقاوم به خشکی است که با توجه به محتوای بالای نشاسته، منبع مناسبی برای استخراج نشاسته می­باشد. اما ویژگی­های ضعیف عملکردی نشاسته سورگوم، استفاده از آن را محدود می­سازد. استفاده از پلاسمای غیرحرارتی به ­عنوان روشی نوظهور، می­تواند سبب بهبود خواص عملکردی نشاسته از جمله شفافیت، حلالیت و پایداری در برابر انجماد-ذوب شود. از این رو، در این پژوهش، اثر متغیرهای تیمار پلاسما شامل نوع گاز (هوا و آرگون) و زمان تیمار (۱، ۱۰ و ۲۰ دقیقه) بر شفافیت، حلالیت (در دماهای ۵۵، ۶۵، ۷۵ و ۸۵ درجه سلسیوس)، تورم (در دماهای ۵۵، ۶۵، ۷۵ و ۸۵ درجه سلسیوس)، پایداری در برابر انجماد-ذوب (در ۴ دوره متوالی) و سختی بافت ژل نشاسته سورگوم بررسی شد. نتایج نشان داد که پلاسمای هوا (در مقایسه با پلاسمای آرگون) و همچنین زمان­های بیشتر تیمار (در مقایسه با زمان کم)، سبب بهبود شفافیت، حلالیت و پایداری در برابر انجماد-ذوب (در دوره دوم تا چهارم) شدند. مقدار شفافیت، حلالیت (در ۸۵ درجه سلسیوس)، تورم (در ۸۵ درجه سلسیوس) و پایداری در برابر انجماد-ذوب (در دوره چهارم) در نشاسته شاهد به ترتیب ۰۲/۱۴ درصد، ۹۵/۱۶ درصد، ۶۶/۲۰ گرم/گرم و ۸۵/۵۶ درصد بود که در نمونه هوا-۲۰ دقیقه به ۱۰/۵۶ درصد، ۰۲/۷۰ درصد، ۶۷/۱۵ گرم/گرم و ۰۶/۴۹ درصد و در نمونه آرگون-۲۰ دقیقه به ۰۹/۱۷ درصد،۴۷/۳۳ درصد، ۲۴/۲۳ گرم/گرم و ۳۰/۵۸ درصد رسید. کمترین و بیشترین مقدار سختی بافت به تریب مربوط به نمونه­های هوا-۲۰ دقیقه و آرگون ۱-دقیقه بودند. احتمالا واکنش اصلی در پلاسمای هوا، اکسیداسیون و دپلیمریزاسیون بوده، اما در پلاسمای آرگون در زمان ۱ دقیقه، اغلب اتصال عرضی رخ داده و پس از آن با افزایش زمان، اثر اکسیداسیون و دپلیمریزاسیون بر اتصال عرضی غالب گردیده است.

Keywords:

پایداری به انجماد-ذوب , پلاسمای آرگون , حلالیت , شفافیت