تحلیل و ارزیابی معماری خانه های ایرانی در دوره پهلوی اول و دوم ۱۳۵۷-۱۳۰۴

هم اکنون ایران با نوعی معماری التقاطی، ،بی هویت و وام گرفته شده از فرهنگ های دیگر که حاصل ساختمان سازی بسازوبفروشی و کج-سلیقگی کارفرمایان نوکیسه و همچنین تغییرگرایشات فرهنگی جامعه است مواجه شده. ادامهی این مسیر معماری اصیل ایران را رو به زوالخواهد برد. مطالعه معماری دوران پهلوی که شروع تجددگرایی و غربزدگی است و جرقه های آن از دوران قاجار خورده بود کمک خواهد کردبا شناخت عوامل موثردر معماری معاصر این دوره همچون عوامل فرهنگی-هنری شناخت بهتری نسبت به آن پیدا کرده و از آن طریق بهبازخوانی معماری دوران خود بپردازد و بتوان به نوعی تفکر خلاقانه بروز مترقی و در عین حال با هویت ایرانی برسد. مقاله حاضر به تفسیر وتوصیف معماری معاصر ایران در دوران پهلوی اول و دوم که از سال ۱۳۰۴ تا ۱۳۵۷ ه.ش به طول انجامیده ، می پردازد. سوال اصلی پژوهشاین است که معماری خانه های ایرانی در دوره پهلوی اول و دوم چه ویژگی هایی دارد و چه عواملی بر شکل گیری پلان ها, فرم های معماریآن دوران موثر بوده؟در مقاله حاضر با تکیه بر روش توصیفی-تحلیلی به بررسی عناصر کالبدی و عملکردی موجود در دو دوره پهلوی اول ودوم پرداخته میشود. جمع آوری اطلاعات به صورت اسنادی و کتابخانه ای شکل گرفته است. این پژوهش قصد دارد با بررسی و شناختمولفه های موثر در معماری دوران پهلوی به بازخوانی معماری امروز ایران بپردازد و با کنکاش در ویژگیهای معماری این دوره به بازیابی هایتاصیل معماری ایرانی بازگردد.

Keywords:

معماری خانه های ایرانی , پهلوی اول و دوم , معماری معاصر