معماری نوین ایران موسوم به شبه مدرنیسم ایرانی از سال 1304 شمسی توسط معماران خارجی و تحت تاثیر معماری نئوکلاسیم اروپا به دستوررضاخان اغاز و توسط نسل اول معماران ایرانی تحصیل کرده و درفرنگ و ازمجرای کارها و اندیشه های جریان ساز اروپا ازجمله سبک بین الملل و مدرسه با هاوس دنبال شد درنسل دوم معماران از جمله
هوشنگ سیحون تلاشهایی درجهت احیای هویت فرهنگی درمعماری ایران که با اغاز جریان مدرنیسم فراموش شده بود آغاز کردند معرفی کار
هوشنگ سیحون فرصتی است مناسب برای آن که بتوان جریان پیدایش و تحول معماری نوین درایران و تاثیر
گرایشات مختلف اجتماعی وسیاسی براین معماری را بررسی کرد. بازسازی صحیح رفتارها و روابط اجتماعی دورانی که سیحون درآن به فعالیت حرفه ای پرداخته با مطالعات کتابخانه ای ازطریق بررسی شرایط سیاسی اجتماعی و مقتضیات زمان و تاثیر آن برشیوه ای معماری گرایش ها و تفکرات معماران آن دوران و بسط این
گرایشات میتواند چشم اندازی ازسیر تحول معماری معاصر و دوران اوج و شکوفایی این معماری را روشن کند.