مقایسه خصوصیات قیر پیر شده آزمایشگاهی و قیر استخراج شده از مصالح تراشه آسفالت و تاثیر جوانساز بر خصوصیات آنها

قیر در طول فرآیند اختلاط و پخش آسفالت و خدمت دهی روسازی، تحت اثر پیرشدگی قرار می گیرد. پیرشدگی قیر یکی از مهم ترین عامل های خرابی روسازی است که باعث تضعیف عملکرد مخلوطهای آسفالت بازیافتی نیز می شود. یکی از روشهای بازیابی خصوصیات قیر پیرشده، استفاده از جوانسازها می باشد. این تحقیق با هدف مقایسه خصوصیات فیزیکی ، شیمیایی و رئولوژیکی قیر پیر شده آزمایشگاهی و قیر استخراج شده از مصالح تراشه آسفالت انجام شد. همچنین تاثیر جوانساز بر خواص هر یک از قیرها مورد بررسی قرار گرفت . در این تحقیق از آزمایش های درجه نفوذ، نقطه نرمی ، ویسکوزیته دورانی ، طیف سنج مادون قرمز، جداسازی اجزاء قیر و جاروب دامنه خطی جهت بررسی خصوصیات نمونه های قیر استفاده شد. نتایج آزمایش های فیزیکی نشان داد که قیر پیرشده آزمایشگاهی نسبت به قیر استخراج شده از مصالح تراشه آسفالت ، دارای درجه نفوذ بالاتر و نقطه نرمی و ویسکوزیته پایین تری است . در اثر پیرشدگی ، شاخص کلوئیدی قیر افزایش یافته و ساختار کلوئیدی قیر پیر شده آزمایشگاهی و قیر استخراج شده از مصالح تراشه آسفالت ناپایدار می گردد. همچنین با افزودن جوانساز، شاخص کلوئیدی قیر پیر شده آزمایشگاهی ۴۱ درصد و قیر استخراج شده از مصالح تراشه آسفالت ، ۳۵ درصد کاهش می یابد. مقایسه نتایج آزمایش جاروب دامنه خطی نشان دهندهی عمر خستگی بالاتر قیر پیر شده آزمایشگاهی می باشد. نتایج بیانگر سطح پیرشدگی پایین تر قیر پیر شده آزمایشگاهی نسبت به قیر استخراج شده از مصالح تراشه آسفالت در این تحقیق می باشد.

Keywords:

قیر پیر شده , جوانساز , خصوصیات شیمیایی قیر , خواص رئولوژیکی قیر