جایگاه حق بر سلامت در حقوق عمومی ایران

حق بنیادین در نظام بین المللی حقوق بشر به حقی اطلاق می شود که برای تحقق و بهره مندی از سایر حق هاو آزادی ها، ضرورت دارد. حق سلامت در برگیرنده شرایطی است که دولت ها برای تامین امکان یک زندگیسالم، متعهد به فراهم کردن آن می باشند. حق بر سلامت به منزله یکی از حقوق بنیادین بشری در اسناد ملی وبین المللی جایگاهی ویژه دارد و از جمله اصول پذیرفته شده در همه کشورها از جمله جمهوری اسلامی ایراناست. پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. در مورد جایگاه حق بر سلامت در حقوقعمومی ایران می توان به این موارد اشاره نمود: اصل ۲۹ قانون اساسی، حق بر خدمات بهداشتی و درمانی ومراقبت های پزشکی را برای همگان به رسمیت می شناسد، همچنین در این زمینه می توان به سند چشم اندازبیست ساله، اشاره نمود. در قانون برنامه چهارم توسعه فصل هفتم به ارتقاء سلامت و بهبود کیفیت زندگیاختصاص دارد و در موادی از جمله ۸۵، ۸۶، ۸۹، ۹۷، ۱۳۵، ۹۶، ۹۱ اموری مانند تامین فضای سالم، برقراری پزشک خانواده، عدالت اجتماعی در سلامت، کاهش زیان های فردی اجتماع که همه از جمله مسائل مرتبط بابرخورداری از حق بر سلامت می باشد بیان گردیده است. مجلس شورای اسلامی در آبان ۱۳۷۳ قانون بیمههمگانی خدمات درمانی کشور را به تصویب رسانده است. مواد ۳۲ تا ۳۵ قانون برنامه پنجم توسعه به سلامتاختصاص یافته که از آن قبیل تهیه برنامه نظام درمانی کشور توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکیمی باشد. قانون برنامه پنجساله ششم توسعه جمهوری اسلامی ایران (مصوب ۱۳۹۵/۱۲/۱۴ مجلس شورای اسلامی)، دربخش ۱۴ به سلامت، بیمه، سلامت و زنان و خانواده اختصاص یافته است. در برنامه هفتم توسعه نیزدر فصل چهاردهم به صورتبه صورت گسترده به سیاستهای کلی برنامه به منظور تحقق اعداف کلی سنجه هایعملکردی ارتقا سلامت پرداخته است.

Keywords:

حق بر سلامت , حقوق عمومی , قوانین داخلی