بررسی میزان بهره مندی دانشجویان از توانایی های حوزه ی اشتغال

نظام آموزش عالی کشور به عنوان یکی از دو قطب آموزشی جمهوری اسلامی ایران، وظیفه تربیت نیروی انسانی متخصص وشایسته مورد نیاز جامعه را در سطوح و رشته های مختلف بر عهده دارد. بر اساس تحقیقات انجام شده در زمینه نحوهعملکرد نظام آموزش عالی می توان گفت که دستیابی به اهداف فوق در سطح جامعه به دلایل مختلف محقق نمی شود .اشتغال فارغ التحصیلان دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی کشور در بازار کار، منوط به برخورداری از مهارت ها و ویژگی هاییاست که برخی از آنها باید در دوران تحصیل در دانشگاه ارتقا یابد. به نظر می رسد عدم تطابق بین فرآیندها و برنامه درسیگروه های علمی دانشگاه ها و مهارتها و توانایی های مورد نیاز بازار کار، مهمترین عامل شکست دانش آموختگان در کار واشتغال است. علاوه بر این موضوع، عوامل بیرونی متعددی که خارج از حوزه و کنترل نظام دانشگاهی است در اشتغال فارغالتحصیلان تاثیر بسزایی دارد. عوامل داخلی روش ها و سیاست های مورد استفاده در نظام آموزش عالی هستند که به طورمستقیم یا غیرمستقیم با نیروی کار و اشتغال فارغ التحصیلان مرتبط هستند. مهمترین آنها عبارتند از :۱- شکاف بین توانایی فعلی جذب دانشجو برای دانشگاه و نیازهای آینده بازار کار. ۲ - فقدان محتوای آموزشی و مهارت هایشااغلی ۳ - ناتوانی دانشگاه ها در ایجاد و تقویت روحیه علمی و انگیزه خدمت ۴ - نداشتن حداقل مشخص از مهارت هایعلمی و عملی برای فارغ التحصیلی ۵ - کمبود فضای مناسب برای آموزش علمی و کاربردی. عوامل بیرونی نیز مواردیهستند که به طور مستقیم و غیرمستقیم بر اشتغال پذیری فارغ التحصیلان تاثیر می گذارد و مانع اشتغال آنها در بازار کارمی شود. این عوامل عبارتند از: ۱ - فقدان فرهنگ اشتغال ۲ - نبود شرکت های استخدام خصوصی ۳ - کمبود مراکز فارغالتحصیل و ناکارآمدی آنها در کاریابی و هدایت شغلی ۴ - متقاضیان زیاد و رقابت سخت برای مشاغل موجود ۵ - عدمگسترش مشاغل، فرهنگ سازی و کاهش تعداد کارآفرینان ۶ - وجود مشکلات دستگاه های اجرایی در اجرای سیاست ها وبرنامه های کاری.

Keywords:

بیکاری , توانمندی دانشجویان , حوزه های اشتغال