تدوین مدل ارتقاء خوش بینی کارکنان در آموزش و پرورش شهرستان تربت حیدریه (رویکرد کیفی)

یکی از ویژگی های بارز شخصیت وجود خوش بینی یا نقطه مقابل آن بدبینی میباشد. داشتن کارکنانی شاد و کارآمد از آرمان هایمراکز دولتی است. از این رو هدف پژوهش حاضر تدوین مدل ارتقاء خوشبینی کارکنان در آموزش و پرورش شهرستان تربت حیدریه(رویکرد کیفی) می باشد. پژوهش حاضر با رویکرد کیفی و به روش نظریه زمینه ای انجام شده است. مشارکت کنندگان این پژوهش را۱۸ نفر از مدیران و کارشناسان اداره آموزش و پرورش شهرستان تربت حیدریه تشکیل دادند که براساس اصل اشباع نظری و با روشنمونه گیری هدفمند انتخاب شده اند. جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختار یافته و تحلیل داده ها از طریق کدگذاری باز،محوری و انتخابی صورت گرفته است. در سه مرحله کدگذاری، مقوله های اصلی و فرعی شناسایی و به یکدیگر مرتبط شدند. در پایاننتایج در قالب مدلی حول پدیده ی اصلی (خوش بینی کارکنان)، شرایط علی (تامین نیازها)، شرایط زمینه ای (عوامل فردی/ عواملخانوادگی/ عوامل شغلی)، شرایط مداخله گر (عوامل برون سازمانی / عوامل سازمانی)، راهبردها (اقدامات فردی و اجتماعی/ اقداماتسازمانی و مدیریتی) و پیامدها در سطح (فردی – اجتماعی/ خانوادگی/ شغلی - سازمانی) تشریح شد. توجه به مدل ارائه شده میتواندزمینه ساز ارتقاء خوش بینی کارکنان در آموزش و پرورش شهرستان تربت حیدریه و بهره گیری از مزایای آن شود.

Keywords:

خوش بینی کارکنان , آموزش و پرورش , رویکرد کیفی