آداب و آیین در شاهنامه فردوسی

شاهنامه اثر استاد فرزانه ی طوس، حافظه تاریخی ما ایرانیان و از مواریث پر ارج هنری و اندیشه بشری است. شاهنامه اگر چه کتابی است حماسی اما فردوسی در آن از زندگی حرف می‌زند. بنابراین هر آنچه در زندگی هست و اتفاق می‌افتد در این کتاب هم وجود دارد، از جمله عشق و زیبایی، دلدادگی و نفرت و... .فردوسی در سراسر شاهنامه آداب و آیین های زندگی را به انسان می آموزد. شاهنامه درس زندگی است. شاهکار فردوسی علاوه بر اینکه حماسه‌ی رزمی و ملی کشور ایران است، شیوه های زندگی در همه ی ابعاد فردی، اجتماعی، سیاسی، نظامی و برپا داشتن آیین های سنتی و مراسم و مناسک مذهبی را بیان می نماید. شاهنامه درس رنج و شادی، غم و اندوه، سوگ و سرور است.از نخستین ابیات شاهنامه که با نعت خداوند و پیامبر (ص) شروع می شود تا پایان آن، در همه ی داستان ها و وقایع اعم از اساطیری، پهلوانی و تاریخی فردوسی انسان ها را خطاب قرار می دهد که زندگی باید عاری از مکر، فریب، دغل، خیانت و بر پایه ی انسان دوستی، احترام به دیگران و همزیستی مسالمت آمیز باشد.احترام گذاشتن به انسان اگر چه دشمن باشد در تمام میدان های رزم مشاهده می شود، حتی در میدان های نبرد تن به تن، او‏‏‎لین کار، تعریف و تمجید پهلوانان از یکدیگر است و این ادب فردی است که در جنگ نمایان می شود.از جمله آداب و آیین های اشاره شده در شاهنامه می توان به آداب استقبال، زندگی، معاشرت، دوست یابی، میگساری، نخچیر و شکار، تاج گذاری شاهان، مرگ و دفن مردگان، دیدار پادشاهان از یکدیگر، کشور داری، موسیقی، مهمان داری و برپایی جشن ها اشاره نمود. درین مقاله سعی برآن قرار گرفته که آداب و آیین هایی که در شاهنامه آمده ذکر شود.

Keywords:

شاهنامه , فردوسی , آداب , آیین