بررسی بارقه‌های طلوع مدرنیسم ادبی در رمان ملکوت

اگر بوف کور صادق هدایت را که در دهه‌ی 20 نوشته شده است به کناری نهیم دهه‌ی 40 را می‌توان سرآغازی برای تولد رمان‌های مدرن فارسی دانست. آغاز این دهه با انتشار رمان ملکوت بهرام صادقی همراه است. داستانی که در زمان خود نویدی برای تحول ساختارهای داستان نویسی کشور به حساب می‌آمد. اگرچه آثار صادقی بیشتر به عنوان آثار روانشناسانه قابل بحثند اما این اثر جدای از مضمون روانشناسانه‌ی خود برخوردار از بسیاری ویژگی‌های مدرن نویسندگی نیز است و در بررسی سیر مدرنیسم در تاریخ ادبی کشورمان نقش قابل توجهی را به عهده دارد. این پژوهش به بررسی مهم‌ترین شاخصه‌های رمان مدرن در این اثر و تحلیل نقاط قوت و ضعف نویسنده در به کارگیری این شاخصه‌ها می‌پردازد و مهم‌ترین تکنیک‌های نویسندگی مدرن نظیر: تحولات شخصیت پردازی، زاویه‌ی دید، نوع روایت، ذهن گرایی، زبان داستانی، نمادگرایی، زمان، مکان و... را در این اثر مورد بررسی قرار می‌دهد. شاید در بررسی نهایی نتوان تعلق صد در صد این رمان را به مقوله‌ی رمان‌های مدرن فارسی اثبات کرد اما وجود تعداد زیادی از مؤلفه‌های مدرن نویسندگی در این رمان، آن را به عنوان مطلعی بر رمان‌های مدرن فارسی مطرح می‌سازد.

Keywords:

مدرنیسم , رمان , ملکوت , بهرام صادقی