اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی بر کاهش احساس تنهایی و نشخوار فکری مادران دارای کودکان کم توان ذهنی در شهر اندیمشک

هدف پژوهش حاضر، اثربخشی طرحواره درمانی بر نشخوار ذهنی و کیفیت زندگی مادران دارای کودکان مبتلا به کم توان ذهنی در شهر اندیمشک بود. روش پژوهش از نظر هدف یک پژوهش کاربردی و به لحاظ روش گردآوری اطلاعات یک مطالعه نیمه تجربی (آزمایشی) بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران دارای فرزند کم توان ذهنی تربیت پذیر و حمایتی ساکن در شهر اندیمشک است که نمونه ای به حجم ۳۰ نفر، با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل انتخاب شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه احساس تنهایی اجتماعی-عاطفی بزرگسالان و مقیاس پاسخ های نشخواری استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس (آنکووا) صورت گرفت. یافته ها نشان داد که اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی بر کاهش احساس تنهایی و نشخوار فکری مادران گروه نمونه تاثیر معناداری دارد. به عبارتی بین گروهی که آموزش طرحواره درمانی هیجانی را دیده اند (گروه آزمایش) با گروهی که این آموزش را ندیده اند (گروه کنترل) تفاوت معنی داری وجود دارد.

Keywords:

طرحواره درمانی هیجانی , احساس تنهایی , نشخوار فکری , کودکان کم توان ذهنی.