ارزیابی عملکرد مدیریت توریسم در نواحی روستایی به منظور تدوین و انتخاب استراتژی توسعه پایدار گردشگری (مطالعه موردی : روستای ابیانه )

ارتقای گردشگری روستایی بر مبنای توسعه گردشگری پایدار و تبدیل توریسم به محرکه اقتصادی منطقه برای بهبود کیفیت زندگی افراد جامعه از جمله مهم ترین موارد در توسعه روستاهای ایران به شمار می رود که نیازمند اتخاذ راهبردهای مناسب و منطقی متناسب با قابلیت های منطقه ای است . پژوهش حاضر با هدف تبیین و تحلیل راهبردهای توسعه گردشگری روستایی در روستای ابیانه که از روستاهای هدف گردشگری در استان اصفهان بوده، صورت گرفته است . به این منظور عوامل داخلی (نقاط قوت و ضعف ) و خارجی (فرصت ها و تهدیدها) سیستم مدیریت گردشگری روستای ابیانه شناسایی شده و سپس با استفاده از روش تلفیقی SWOT استراتژی های متناسب با موقعیت کنونی تحقیق ، بررسی و راهبردهای اثربخش جهت تقویت قوتها و فرصت ها و کاهش ضعف ها و تهدیدها تدوین گردید. در ادامه ، اولویت بندی راهبردهای مورد نظر با تشکیل ماتریس برنامه ریزی کمی راهبردی (QSPM) انجام گرفت . براساس نتایج ، امتیاز ماتریس داخلی (IFE) سیستم مدیریت گردشگری ابیانه ۴۹.۳ و امتیاز ماتریس خارجی (EFE)۴۲.۲ برآورد شده است . این امر مبین آن است که وضعیت فعلی مدیریت گردشگری روستای ابیانه در بعد عوامل داخلی قوی عمل می کند ولی در خصوص استفاده از فرصت ها و مقابله با تهدیدها عملکرد قابل قبولی ندارد. استراتژی های تهاجمی (SO) مناسب ترین استراتژی ها برای توسعه صنعت گردشگری روستای ابیانه هستند. بهترین استراتژی از بین گزینه های موجود و براساس نمره کسب شده جذابیت ، توسعه مجتمع های گردشگری با امتیاز ۲۱۲.۵ می باشد.

Keywords:

برنامه ریزی استراتژیک , روستای ابیانه , گردشگری پایدار , گردشگری روستایی .