شاخص «ردپای اکولوژیک» در مدیریت و توسعه سنجش پایداری توسعه شهری (نمونه مورد مطالعه: شهر فریدونکنار)

جای پای بوم شناختی ابزاری است که با ارائه مقایسه جامعی از تقاضا و مقدار عرضه منابع طبیعی، اهداف و راهبردهای مفید را در جلوگیری از تخریبها و نابرابری های مادی بیان کرده و تصمیم گیریهای نهادی را در مجرای درستی هدایت می کند. در این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای، اسنادی، آماری و همچنین روش جای پای اکولوژیکی، روند پایداری منابع آب و انرژی (برق، بنزین، نفت، نفت گاز و گاز طبیعی)، در سال ۱۴۰۱ ارزیابی شده است. در این پژوهش سعی شده است به این پرسش پاسخ داده شود که آیا فضای اکولوژیکی شهر فریدونکنار، توان برآوردن نیازهای اساسی جمعیت شهر را در تامین آب و انرژی دارد؟ نتایج نشان داده است که ردپای اکولوژیکی شهر فریدونکنار در منابع آب و انرژی ۷۳۵/۰ هکتار بوده است، که سهم میزان مصرف برق با ۵۳/۰ هکتار بیشترین سهم را در بین سایر موارد و کمترین میزان سهم، برای مصرف گاز طبیعی به میزان ۳۵۰۰/۰ هکتار به ازای هر نفر بوده است. از آنجا که ظرفیت زیستی ایران ۸/۰ هکتار است، ردپای اکولوژیکی ۷۳۵/۰هکتاری شهر فریدونکنار بدان معناست که بیش ازسهم خود، از ظرفیت زیستی قابل تحمل کشور را به خود اختصاص داده است و با ادامه روند کنونی مصرف، شهر فریدونکنار برای تامین منابع آب و انرژی مورد نیاز به فضایی بیش از ۷۳ برابر مساحت کنونی خود و فضایی بیش از ۸/۰برابر مساحت استان نیازمند است.

Keywords:

توسعه پایدار شهری , ردپای اکولوژیکی , پایداری , شهر فریدونکنار