ارزیابی کمی و کیفی کاربریهای شهری با تاکید برمدیریت نظام توزیع و الگوی همجواری( مطالعه ی موردی: شهر فریدونکنار)

برنامه ریزی کاربری اراضی شهری، هسته ی اصلی نظام برنامه ریزی شهری است. هدف از برنامه ریزی کاربری اراضی، پیشنهاد آرایش فضایی و نظم مکانی مناسب برای کاربریها و فعالیتهای شهری، به ویژه در شهرهایی است که کاربری ها ترکیب و تنوع زیادی دارند دستیابی به این هدف، نیازمند درک چگونگی تخصیص فضا و توزیع زمین میان کاربری ها است که با روش های ارزیابی کمی و کیفی کاربری ها امکان پذیر است. محلات فریدونکنار، یکی از مکان های خاص شهری است که تنوع و ترکیب چشمگیری از کاربری ها را در محدوده ی خود فراهم آورده است. این کاربری ها در وضع موجود از نظر نظام توزیع و الگوی همجواری، هماهنگی چندانی با معیارهای برنامه ریزی شهری ندارد و کیفیت زندگی شهری در سطح محلات را تحت تاثیر قرار داده است. این مقاله با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از روش های ارزیابی کمی و کیفی؛ یعنی استاندارد سرانه ها، روش نزدیکترین مجاورت RN، ماتریس سازگاری و امتیازدهی بر پایه ی روش موقعیت یابی مکانی به تحلیل نظام توزیع و الگوی همجواری کاربری ها می پردازد. نتایج حاصل از این پژوهش، بیانگر کمبود سرانه ی کاربری های خدمات رسان، وجود ناسازگاری به ویژه در همجواری با کاربریهای مسکونی و آموزشی و بی نظمی در الگوی توزیع کاربری ها در سطح محلات است.

Keywords:

کاربری اراضی شهری , تحلیل سازگاری , توزیع کاربری ها , نزدیکترین مجاورت , محلات یک شهر فریدونکنار