نقش عناصر تشکیل دهنده معماری و شهرسازی سنتی ایراندر هویت بخشی به مکان

اکثر شهرهای قدیمی ایران، تلفیقی از عناصر تشکیل دهنده که مبنی بر بافت های دارای ارزش تاریخی و فرهنگی باشد به وفور دیده می شود. محلات قدیمی شهر نظیر بافت های کهن، نیازمند به حرکتی کنترل شده در جهت ادامه زندگی خود هستند که با در نظر گرفتن مشکلات لازم، باید حرکتی در راستای رفع این مشکلات با زمان حال صورت گیرد. لذا این پژوهش با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و از مطالعات اسنادی - میدانی استفاده شده است. این پژوهش کاربردی ضمن تاکید بر فاکتور مشارکت مردمی و با مطالعات میدانی با هدف ارائه ی الگوی مفهومی و عملیاتی طراحی عناصر در شهر شکل گرفته است. مولفه های موجود که موجب بهبود کیفیت بعد زیر ساخت شهری گذشته با عصر معاصر باشد مورد بررسی قرار گرفته است. ابتدا مبانی تئوریک و نظری عناصر معماری گذشته بررسی شده است، شاخص ها تعیین گردیده، سپس در مرحله بعد مسائل عینی و کاربردی لحاظ شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که عناصر به هم پیوسته شهری موجب درک کرن ارزش زندگی انسان، احترام به خواسته های او و تلاش برای ارائه بهترین کیفیت، در جهت ایجاد طراحی خوب که منجر به حسب هویت مکانی می شود نزدیک تر می کند و این سبب خواهد شد که نظم خاصی در بستر محیط نسبت به بعد مکان ایجاب گردد. با این وجود، توجه به مولفه های موثر در شهرسازی سنتی با ابعاد مختلف معنایی کارکردی و کالبدی می تواند نقش مهمی بر ارتقای کیفیت هویت بخشی فضاهای شهری امروز ایفا نماید.

Keywords:

سنت , کاربری ها , هویت , شاخص ها , ایران