مروری بر رویکرد طرح واره درمانیدر بهبود تعارضات فردی

کلمه طرحواره در حوزه های پژوهشی مختلفی به کار برده شده است. طرحواره به طور کلی، به عنوان ساختار، قالب یا چهارچوب تعریف می شود. در حوزه رشد شناختی، طرحواره را به صورت قالبی در نظر می گیرند که بر اساس واقعیت با تجربه شکل می گیرد تا به افراد کمک کند تجارب خود را تبیین کنند. علاوه بر این، ادراک از طریق طرحواره، واسطه مندی می شود و پاسخ های افراد نیز توسط طرحواره جهت پیدا می کند. طرحواره، بازنمایی انتزاعی خصوصیات متمایز کننده یک واقعه است. به عبارت دیگر، طرحی کلی از عناصر برجسته یک واقعه را طرحواره می گویند. طرحواره ها، بنیادهای شناختی فرد را تشکیل می دهند. طرحواره های ناسازگار اولیه، بخش پایه ای و در عین حال ساخت شناخت های افراد هستند که غالبا در دوره های تحول رشد، شکل گرفته و می توانند رفتارهای فردی را تبیین و به سمت خاصی سوق دهند و قابل انتظارترین پیش بینی را فراهم کنند. بر این اساس این پژوهش با اتکا بر روش توصیفی و مروری و با استفاده از منابع کتابخانه به بررسی و مرور رویکرد طرح واره درمانی در بهبود تعارضات فردی می پردازد. نتایج پژوهش نشان می دهد ذهنیت طرحواره ای ناکارآمد را می توان به عنوان جنبه ای از خویشتن در نظر گرفت که با طرحواره ها یا عملکردهای طرحواره ای خاصی ارتباط دارد و هنوز همبه طور کامل با سایر جنبه های خویشتن یکپارچه نشده است. طبق این دیدگاه، ذهنیت های طرحواره ای را می توان بر اساس میزان گسستگی یا بریدگی یک حالت معین طرحواره هاست از سایر ذهنیت های فرد مشخص کرد.