نوشهرگرایی گامی در ارتقای پایداری محلات شهری منطقه ۱۴ شهرداری تهران

نوشهرگرایی در پاسخ به نتایج اجتماعی ، زیست -محیطی و پراکنش ناشی از توسعه پراکنده وجود آمد و به یکی از رویکردهای جدید در شهرسازی قرن بیستم تبدیل گردیده و تمرکز آن توجه به انسان در برنامه -ریزی شهری است . یک حرکت برای اصطلاح محیط انسان ساخت و ارتقای کیفیت معیارهای زندگی و ایجاد مکانی بهتر محلات شهری می باشد. هدف از انجام این تحقیق ارزیابی شاخص های نوشهرگرایی در پایداری محلات شهری در منطقه ۱۴ شهرداری تهران می باشد. روش پژوهش از نظر هدف کاربری و از نظر ماهیت توصیفی و تحلیلی بوده است . جمع آوری داده ها به روش پیمایش (پرسشنامه محقق ساخته ) بوده است . برای تحلیل از آزمون های آماری تحلیل مسیر، همبستگی چند متغیره و آزمون فریدمن بهره گرفته شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که در بین شاخص های نوشهرگرایی پیاده مداری در اولویت اول و اتصال و پیوستگی در رتبه آخر قرار دارد. از نظر شهروندان منطقه ۱۴ شهرداری تهران تقویت فضاهای عمومی و باز و پیاده مداری نسبت به دیگر شاخص های نوشهرگرایی در پایداری محلات منطقه ۱۴ شهرداری تهران تاثیر گذاری بیشتری دارند. مقدار ضریب همبستگی (R) بدست آمده بین متغیرها ۶۸۹/۰ است که بیانگر این امرکه بین مجموعه متغیرهای مستقل (شاخص های نوشهرگرایی ) و متغیر وابسته تحقیق (پایداری محلات شهری) همبستگی قوی وجود دارد. همچنین سطح معناداری (۰۰۰/۰) بدست آمده در مدل نشان داد که بین متغیر مستقل و متغیر وابسته تحقیق رابطه و پیوند معناداری وجود دارد.

Keywords:

نوشهر گرایی , پایداری محلات , محله محوری , منطقه ۱۴ شهرداری تهران ,