بررسی ارتباط شیوه های فرزندپروری بر توان یادگیری کودکان

هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط شیوه های فرزندپروری بر توان یادگیری کودکان می باشد. این تحقیق با روش تحلیل محتوا و با رویکرد کیفی و به صورت علمی مروری انجام گرفته است و از طریق مطالعه کتابخانه ای - اسنادی بوده است . شیوه های فرزندپروری والدین یکی از سازه های جهانی است که بیانگر روابط عاطفی و نحوه کلی ارتباط والدین با فرزندان است و عامل مهمی برای رشد و یادگیری کودکان به شمار می آید. خانواده کانون التیامبخش دردها و محل ارضاء نیازهای مختلف جسمانی ، عقلانی و عاطفی است که خمیرمایه هیجانی انسان در دوران کودکی و در سیستم خانواده شکل می گیرد. دوران کودکی از مهم ترین مراحل زندگی است که در آن شخصیت فرد پایه ریزی شده و شکل می گیرد. اغلب اختلالات و ناسازگاری های رفتاری پس از دوران کودکی ناشی از کمبود توجه به دوران حساس کودکی و عدم هدایت صحیح در روند رشد و تکامل است . این بی توجهی منجر به عدم سازش و انطباق با محیط و بروز انحرافات گوناگون در ابعاد مختلف برای کودک می باشد. برای آنکه کودک بتواند مراحل طبیعی رشد و نمو را بگذراند و دارای شخصیت محکم و باثباتی شود محیط مناسبی لازم است . در این نردبان رشد و نمو، محیط ، خانواده، مدرسه و بالاخره اجتماع هریک دارای نقش مشخصی می باشند، ولی از همه مهم تر نقش محیط مدرسه و خانواده یعنی چگونگی برخورد و ارتباط والدین و مربیان با کودک به ویژه در دوره دبستان است .

بررسی ارتباط شیوه های فرزندپروری بر توان یادگیری کودکان Keywords:

فرزندپروری , یادگیری , آموزش و پرورش