مرور گزارشهای اعلام شده جمعیت سالمندان از سوی سازمان بهداشت جهانی و آمار بازنشستگان صندوق
بازنشستگی حاکیاز افزایش نرخ جمعیت این گروه است. بدین صورت که طی سی سال آینده، بازنشستگان یک چهارم و سالمندان بیش از یک سومکل جمعیت ایران را تشکیل خواهند داد. این شرایط همراه با بالا رفتن سن امید به زندگی و افزایش مدت زمان باقی ماندن افراددر دوره
بازنشستگی بر اهمیت توجه به این دوره به عنوان یک مرحله تاثیرگذار تاکید دارد و آن را بحرانی مهم و چالشیبحث برانگیز در دوران سالمندی تلقی میکند.
بازنشستگی را مرحله پایان اشتغال و فعالیت و جدایی از مسئولیت، ساختارها،چارچوب های زمانی و سایر محدودیت های ایجادشده به وسیله کار تعریف کرده اند و از منظر قانونی در ایران به دوران پس ازگذراندن سنوات تقریبی ۲۵ تا ۳۵ سال خدمت اطلاق می شود. این مرحله انفکاک در حالی رخ میدهد که کار برای بسیاری ازافراد یک مفهوم مرکزی در تعری ف خود، هویت، هدفمندی، ساختارمندی زمانی، ارتباطات اجتما عی و مشارکت اجتما عی داشتهو بر روابط اجتما عی آنان،
خانواده و اوقات فراغتشان تاثیرگذار است.