پیش بینی شدت علائم اختلال وسواس فکری - عملی بر اساس تجربیات آسیب زای دوران کودکی با در نظر گرفتن نقش میانجی خودانتقادی

مقدمه : اختلال وسواس فکری - عملی (OCD) یک وضعیت نامطلوب برای سلامت روان است که افراد را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد و باعث ناراحتی و اختلال قابل توجهی در زندگی روزمره آنها می شود.هدف: هدف از انجام این پژوهش ، بررسی پیش بینی شدت علائم اختلال وسواس فکری - عملی بر اساس تجربیات آسیب زای دوران کودکی با در نظر گرفتن نقش میانجی خودانتقادی بود.روش اجرای تحقیق : طرح پژوهش ، توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل بزرگسالان گروه سنی ۳۵ تا ۴۰ ساله مبتلا به اختلال وسواس فکری - عملی بود که به مراکز مشاوره شهر تهران در شش ماهه اول سال ۱۴۰۳ مراجعه کردهاند و با روش نمونه گیری در دسترس داوطلبانه و با توجه به فرمول کلاین ، حجم نمونه ۲۶۰ نفر (معیارهای ورود به پژوهش : ابتلا به اختلال وسواس فکری -عملی و تشخیص گذاری توسط متخصص ، تمایل به شرکت در پژوهش ، قرار داشتن در بازه سنی ۳۵ تا ۴۰ سال) در نظر گرفته شد. به منظور جمع آوری دادهها، از مقیاس وسواس فکری - عملی پادوآ (۱۹۸۸)، پرسشنامه ترومای دوران کودکی برنستاین (۲۰۰۳) و مقیاس سطوح خودانتقادی تامسون و زوروف (۲۰۰۴) استفاده شد.نتایج : یافته ها از طریق تحلیل مسیر نشان داد که تجربیات آسیب زای دوران کودکی با نقش میانجی خود انتقادی بر وسواس فکری عملی افراد اثر غیر مستقیم و معناداری داشته است . مبنی بر اینکه میزان ضریب استاندارد این رابطه ۲۰۵/۰ با معناداری ۰۱۲/۰ است که در سطح خطای ۰۵/۰ معنادار می باشد.بحث و نتیجه گیری : در نتیجه می توان بیان کرد که با افزایش تجربیات آسیب زای دوران کودکی و افزایش خود انتقادی در پی آن میزان وسواس فکری عملی نیز افزایش می یابد.

پیش بینی شدت علائم اختلال وسواس فکری - عملی بر اساس تجربیات آسیب زای دوران کودکی با در نظر گرفتن نقش میانجی خودانتقادی Keywords:

اختلال وسواس فکری - عملی , تجربیات آسیب زای دوران کودکی , خودانتقادی