رویکردهای پایداری با الویت انرژی در برنامه ریزی شهری و شهرسازی نوین، نمونه مطالعاتی «Vauban»

شهرها و واحدهای خردتر آن چون محلات، همچون ارگانیسمی زنده و پویا هستند که در بستر تغییر و تحولات بسیاری قرار می گیرند، لذا نظریات و راه کارهای متفاوتی برای هدایت این تغییرات پیش بینی می شود تا شهر و زندگی انسان ها در زمان حال و آینده با مشکل مواجه نشود. در دهه های اخیر رشد فزاینده برنامه های توسعه، منجر به هشدارهای اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی شد؛ لذا در پاسخ به بحران های ایجاد شده، رویکردها و مفاهیم جدیدی در حوزه های مختلف شهری مطرح می شود. در این میان شهرسازی نوین به عنوان رویکردی جدید در شهرسازی، طیفی کامل از برناه ریزی و طراحی شهری تا معماری را در نظر می گیرد که در پاسخ به محلات ناپایدار به وجود آمده، شکل گرفته است. اهمیت بررسی و تحلیل این الگو، به دلیل تأثیر گذاری آن بر برنامه ریزی در تمامی سطوح، و در نظر گرفتن مسائل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی است. ضمن آنکه اصول ارائه شده این نظریه، در توسعه شهری، توسعه های جدید، توسعه های درون زای بافت و به خصوص در برنامه ریزی محلات شهری، اهمیت قابل توجهی دارد. به نظر می رسد که اصول مطرح شده در این رویکرد، رابطه تنگاتنگی با معیارهای پایداری داشته باشد. در ای مجال ضمن پرداختن به این موضوع، به ویژه در حوزه پایداری و مصرف بهینه انرژی، با بررسی نمونه «اکومحله پایدار و آبان» نکات، روشها و متدهای طراحی و اجرای قابل بهره برداری در ایران استخراج و مورد ارزیابی قرار گرفته است.