هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش معنادرمانی بر
احساس تنهایی و
امید به زندگی در پرستاران شهر اهواز (مطالعه موردی درمانگاه بیمارستان امام) می باشد. پژوهش حاضر ازنظر هدف کاربردی، ازنظر زمان مقطعی ، ازلحاظ نوع داده ها کمی و ازنظر روش تحقیق ، نیمه آزمایشی ، با طرح پیش آزمون- پسآزمون با گروه کنترل است . جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام پرستاران شاغل در بیمارستانهای شهر اهواز می باشند که تعداد آنان ۱۸۰۰ نفر می باشد. نمونه آماری شامل ۳۰ پرستار از درمانگاه بیمارستان امام بوده که به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخابشده و از این تعداد به صورت تصادفی ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل قرار گرفت . پس از اجرای پیش آزمون، گروه آزمایش تحت آموزش معنادرمانی (فرانکل ، ۱۹۶۷، ترجمه ی صالحیان و میلانی ، ۱۳۹۲) قرار گرفتند که به صورت ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای هفتگی برگزار شد، اما مداخله ای برای گروه کنترل انجام نگرفت . بعد از اجرای آموزش معنادرمانی ، پس آزمون در هر دو گروه اجرا شد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسش نامه های
امید به زندگی اشنایدر (۱۹۹۱) و پرسش نامه استاندارد
احساس تنهایی دهشیری و همکاران (۱۳۸۷) بود و جهت تجزیه وتحلیل اطلاعات و بررسی فرضیه های پژوهش از تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره با نرمافزار Spss ۲۵ استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش معنادرمانی بر
احساس تنهایی و
امید به زندگی در پرستاران درمانگاه بیمارستان امام شهر اهواز تاثیر (۱۲۷/۸۰F= و ۰۵/۰( P< دارد.