اثربخشی آموزش خودتنظیمی بر درگیری تحصیلی و انعطافپذیری شناختی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی بر درگیری تحصیلی و انعطافپذیری شناختی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اصفهان بود. روش پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش نیمه تجربی-آزمایشی بود همراه با گروه کنترل. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر اصفهان که در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ مشغول به تحصیل بودند بود. روش نمونه گیری به صورت دردسترس بود. بدین ترتیب تعداد ۳۰ نفر از دانش آموزان به عنوان نمونه آماری انتخاب و از این تعداد ۱۵ نفر از آنها به صورت تصادفی در گروه آزمایش و ۱۵ نفر از آنها در گروه کنترل جایگزین شدند. گردآوری داده ها از طریق پرسشنامه های درگیری تحصیلی رینو و تسنگ (۲۰۱۳) و انعطافپذیری شناختی دنیس و وندروال (۲۰۱۰) جمع آوری شد. پس از اجرای پرسشنامه ها گروه آزمایش در طی یک ماه، هشت جلسه دو ساعتی (دوبار در هفته) تحت آموزش خودتنظیمی مبنی بر مندل زیمرمن و ریزمینر (۱۹۹۷) قرار گرفتند. نتایج از تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. یافته ها نشان داد که آموزش خودتنظیمی بر درگیری تحصیلی (P<۰.۰۵, F=۲۲۰.۱۵۴) و انعطاف پذیری شناختی (P<۰.۰۵, F=۱۹۵.۸۱۷) اثربخشی معناداری دارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که یکی از موثرترین روش های افزایش درگیری تحصیلی و انعطاف پذیری شناختی دانش آموزان از روش آموزش خودتنظیمی بوده است.

اثربخشی آموزش خودتنظیمی بر درگیری تحصیلی و انعطافپذیری شناختی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اصفهان Keywords:

آموزش خودتنظیمی , درگیری تحصیلی , انعطافپذیری شناختی , دانش آموزان , دوره دوم متوسطه , اصفهان