تاثیر اوقات فراغت مبتنی بر فعالیت های بدنی بر سازگاری اجتماعی با نقش واسطه ای افزایش عزت نفس دبیران زن شهر تهران

مقدمه: هدف پژوهش بررسی تاثیر اوقات فراغت مبتنی بر فعالیت های بدنی بر سازگاری اجتماعی با نقش واسطه ای افزایش عزت نفس دبیران زن شهر تهران بود. روش شناسی: روش پژوهش کاربردی که از نظر ماهیت، توصیفی – پیمایشی با استفاده از معادلات ساختاری بود. به دلیل نامشخص بودن جامعه آماری زنان شهر تهران، جامعه آماری پژوهش حاضر ۱۰۲۴ نفر بودند و حجم نمونه براساس روش کوهن با توان آزمون ۸۰/۰ و اندازه اثر ۱۵/۰ برابر با ۲۸۱ نفر تعیین شدند که پس از جمع آوری پرسشنامه ها و حذف پرسشنامه های ناقص، داده های ۲۶۶ پرسشنامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. روش نمونه گیری نیز به صورت تصادفی ساده انجام شد. ابزار اندازه گیری پرسشنامه های استاندارد بودند که برای تایید روایی ابزارهای اندازه گیری از سه نوع روایی محتوا، روایی همگرا و روایی واگرا استفاده شد که هر سه نوع روایی مورد تائید قرار گرفت. همچنین برای تعیین پایایی پرسشنامه ها، از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که ضریب آلفای کرونباخ پرسشنامه اوقات فراغت ۸۳/۰، ضریب آلفای کرونباخ پرسشنامه سازگاری اجتماعی ۸۷/۰ و ضریب آلفای کرونباخ پرسشنامه عزت نفس ۷۶/۰ گزارش گردید. برای تجزیه وتحلیل با استفاده مدل معادلات ساختاری و به وسیله نرم افزار SPSS۱۹ و AMOS۲۳ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد افزایش عزت نفس در تاثیر اوقات فراغت مبتنی بر فعالیت های بدنی بر سازگاری اجتماعی نقش میانجی دارد. نتیجه گیری: باتوجه به یافته ها، می توان نتیجه گرفت که بهره گیری از فعالیت های بدنی در اوقات فراغت می تواند به عنوان راهکاری موثر برای افزایش عزت نفس و بهبود سازگاری اجتماعی دبیران زن، به بهبود کیفیت زندگی و عملکرد حرفه ای آنان منجر شود.

تاثیر اوقات فراغت مبتنی بر فعالیت های بدنی بر سازگاری اجتماعی با نقش واسطه ای افزایش عزت نفس دبیران زن شهر تهران Keywords:

اوقات فراغت , سازگاری اجتماعی , عزت نفس , تهران