جذب استرونیسوم پایدار و استرونسیوم -90 (رادیواکتیو) به کمک جلبک سبز- آبی (سیانوباکتری) اسیلاتوریا هوموژنا

استفاده از ریزسازواره ها نظیر جلبک های سبز- آبی، زیرجلبک ها و باکتری ها، راهکاری مناسب و مؤثر در رفع آلودگی های زیست محیطی است. مطالعات و تحقیقات انجام شده نشان دهنده توانایی جذب و زی ذخیره سازی رادیونوکلیدها به کمک انواع جلبک ها است. از جمله آلاینده های زیست محیطی، رادیوایزوتوپ استرونسیوم -90 است که محصول شکافت هسته ای در راکتورهای تحقیقاتی و تولید نیرو و سایر واکنش های هسته ای است. جداسازی گونه ای مناسب از جلبک های سبز-آبی از مناطق با پرتوزایی طبیعی بالا (HLNRAs) با ظرفیت جذب مناسب و تعیین شرایط بهینه جذب از اهداف عمده این طرح می باشد. مواد و روش ها: به منظور جداسازی گونه مناسبف منطقه پرتوزای طبیعی بالا (HLNRAs) در شهرستان رامسر انتخاب شد. انتخاب گونه مناسب با تعیین ظرفیت جذب ری توده جلبکی با برآورد تفاوت غلظت و یا پرتوزایی اولیه و ثانویه استرونسیوم و استرونسیوم -90 و بر اساس مبانی بررسی روند زی جذبی ریزسازواره ها انجام شده است. بررسی زی جذبی در ارلن های 100 میلی لیتری محتوی محیط کشت III ASN انجام شده است. pH محیط های کشت معادل 4، 6، 8 و 10 تنظیم شدند. مدت زمان تماس یا رشد برابر با 96، 48، 192، 144 و 240 ساعت بوده و برای غلظت اولیه استرونسیوم مقادیر 0/01، 0/1، 1، 3/5 و 7 میلی مول در لیتر استفاده شد. شدت روشنایی در طول آزمایشات 1200 لوکس بوده و پرتوزایی محلول های رادیواکتیو نیز به میزان 100، 1000، 10000 و 100000 میلی بکرل در میلی لیتر انتخاب شده است. نتایج و بحث: دزمعادل پرتوگیری در مل نمونه برداری برابر با 13/48h/sμ می باشد. اسیلاتور یا هوموژنا نوعی جلبک سبز- آبی رشته ای است که از منطقه مورد نظر جداسازی شده و توان جذب نسبتاً م ناسبی برای ایزوتوپ های پایدار و ناپایدار استرونسیوم دارد. pH بهینه جذب معادل نه بوده و زمان تماس مناسب 10 روز می باشد. نتایج بدست آمده نشان داد که افزایش غلظت استرونسیوم موجب افزایش ظرفیت زی جذبی است (شکل یک). علت افزایش ظرفیت جذب با افزایش pH می تواند به علت فعال شدن جایگاه های پیوند یون استرونسیوم در دیواره ی جلبکی باشد. افزایش زمان تماس موجب افزایش مقدار زی توده از نظر حجمی شده و این امر موجب افزایش مقدار جذب است. افزایش پرتوزایی محلول نیز موجب افزایش مقدار جذب می شود. افزایش جذب در این مورد به علت افزایش قدرت یونی است. بهینه جذب در 9 pH و 10 روز زمان تماس یا رشد و با وجود یک میلی مول در لیتر استرونسیوم (88L/mg) به مقدار 2/318 cm/mg بر حسب حجم زی توده جلبکی به دست آمد. بیشینه ی جذب برای استرونسیوم -90 در شرایط ذکر شده و با پرتوزایی اولیه 100 mL/bq معادل 3/12 3cm/KBq به دست آمد. بیشینه مقدار جذب (qmax) براساس رابطه ی لانگمور برابر با 7/314cm/mg برای ایزوتوپ پایدار استرونسیوم بوده و برای استرونسیوم -90 برابر با 2/37cm/KBq به ازای حجم زی توده جلبکی است. ثابت جذب لانگمور نیز به ترتیب معادل 9x10-6 و 1/6x10-5 می باشد (شکل دو). نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد که از این جلبک می توان برای جذب آلودگی های احتمالی با استرونسیوم -90 در برکه ها، آبگیرها و دریاچه ها استفاده کرد. مواد مغذی و ریز مغذی به صورت طبیعی در برکه ها و دریاچه ها موجود بوده و جلبک ها با افزایش جزئی در pH محیط به کمک آهک، رادیوایزوتوپ استرونسیوم -90 را جذب می نماید. زمان جمع آوری جلبک ها (شکوفه جلبکی) حائز اهمیت بوده و قبل از آغاز مرگ سلولی می بایست جمع آوری گردند. پس از جمع آوری زی توده جلبکی آلوده می توان به روش پسمان داری آنها را دفع نماید

Keywords:

زی ذخیره سازی , جلبک سبز- آبی , استرونسیوم -90 , زیست پاکسازی