نقش والدین در استعدادیابی ورزشی

تعریف استعدادیابی استعداد در فرهنگ های لغت به معنای توانایی ویژه و طبیعی و ظرفیت دستیابی به موفقیت تعریف شده است.ریلی و ای. ام ویلیامز عقیده دارند استعدادیابی عبارت است از فرآیند شناسایی ورزشکاران فعلی که توان بالقوه ای برای نخبه شدن دارند . مشخص است که والدینبه عنوان حامی ورزشکار نقش مهمی در گرایش یا عدم گرایش یک فرد به یک ورزش خاص دارند درگیری و انتظارات والدین با موفقیت و لذت و همچنین فشار و استرس مرتبط است بلوم اعتقاد دارد والدین می خواهند در سال های اول شرکت بچه ها در مسابقات )و همچنین تمرینات( نقش حمایتکننده داشته باشند آنها تصمیم گیرنده اصل استعدادیابی ،عبارت از انتخاب کودکان و نوجوانان است که با اجرای آزمون های بدنی،فیزیولوژیکی و ویژگی های مهارتی انتخاب می شوند.بدین ترتیب،آن دسته ازکودکان و نوجوانی که بالقوه می توانند در یک ورزش معین موفق شوند، شناسایی می شوند.. در اواسط، والدین و ورزشکاران نقش مشارکتی بیشتری از خود نشان می دهند و در اواخر ، ورزشکاران خود را بهبهبود اجرای کامل ملزم می کنند در حالیکه نقش والدین کاملا محدود می شود و صرفا حمایت مالی را انجام می دهند .بچه ها باید تصمیم بگیرند که یک ورزشکار نخبه شوند نه والدین .مطلوب نیستکه والدین تصمیم بگیرند که زندگی یک کودک )نوجوان( باید در جهت یک ورزشکار نخبه شدن یا یک ورزش خاص باشد )خود کودک باید تصمیم گیرنده اصلی باشد(. ممکن است والدین علیرغم میلباطنی یک نوجوان تصمیم بگیرند او را در ورزش دلخواهشان شرکت دهند . این موضوع می تواند علاوه براتلاف وقت، سبب سرخوردگی و کناره گیری فرد از آن رشته ورزشی شود و چه بسا او را نسبت بهمحیط ورزش بدبین کند. فرصت های ورزشکار نخبه شدن کاملا محدود است لذا بر اساس این واقعیت نمی توان به طور خودخواهانه با تصادفی کودک را به سمت یک ورزش خاص سوق داد مقایسه استعدادکودک با سایر گروه ها ، دوستان و اعضای خانواده می تواند به یک ایده بزرگ نما درباره استعداد کودک منجر شود . استعداد باید با اجرا » )عملکرد( یا ویژگی های گروه های بزرگ مقایسه شود و این کار بایداز طریق ارزیابی عملکرد کودک توسط یک سری آزمون ها یا شاخص های استاندارد که قبلا در سطح ملی انجام شده اند، صورت گیرد . مقایسه عملکرد کودک با داده های هنجاری )نورم ها( یا داده هایقبلی یک سازمان ورزشی مفید است . لذا والدین باید توجه داشته باشند که هیچگاه توان یا استعداد کودک را با کودکان محله ، فامیل و اقوام و برادران یا خواهران خود مقایسه نکنند و فقط عملکرد او رااز طریق داده هایی که در سطح کشوری یا استانی و جهانی وجود دارد ارزیابی نمایند بنابراین ، اگرچه نقش حمایتی خانواده و دوستان در زندگی ورزشکاران نخبه مهم است ولی موضوع استعدادیابی پدیدهای علمی و تخصصی است که فقط باید بر اساس اصول علمی تعریف شده و با نظر و مشاور کارشناسان و متخصصین علمی صورت گیرد ضرورتی ندارد که کودک فقط در یک رشته ورزشی شرکت کند . به استثنای بعضی رشته ها )به عنوان مثال ژیمناستیک( بهتر است برای کسب برتری در ورزش کودک در ابتدا در چند رشته ورزشی شرکت کند تا حفظ یک رشته . قبل از سنین نوجوانی، والدین می توانند حداکثر فرصت ممکن را برای فرزندان خود به منظور موفقیت در ورزش هایی از طریق امکان شرکت درفعالیت های ذیل فراهم کنند : -1 فعالیت های دارای ماهیت هوازی یا استقامتی )مثل دویدن ، شنا ، دوچرخه سواری و قایقرانی(. -2 فعالیت های دارای ماهیت حرکتی مهارتی یا هماهنگی )مثل ورزش های ضربه ای ، ضربات پا وپرتابی و ژیمناستیک( -3 فعالیت های دارای ماهیت ارتباطی )تعاملی( یا اجتماعی )به عنوان مثال ورزش های تیمی(. نقش والدین و گروه های همسال نیز مهم است . تحقیقات نشان داده اند که بچه های کم سن و سال ) ۹، ۸ سال( بیشتر از ارزیابی گروه همسال استفاده می کنند . در دوران بلوغ ، بیشتر افراد از شاخص های درونی و چندگانه مثل نائل شدن به هدف پیشرفت فردی ، سهولت یادگیری مهارت های جدید و لذتاز فعالیت استفاده می کنند. بنابراین لازم است والدین در مورد هدف کودکان و انگیزه اولیه شرکت در ورزش آگاه بوده و ضمن توجه به خواست ها و نیازهای کودک ، فرصت و امکانات مورد نیاز را برای آنانتهیه و تامین کنند . توصیه های ذیل می تواند به عنوان راهنما برای والدین مفید باشد -1 به کودک اجازه دهید تا در فرآیند تصمیم گیری شرکت کند . همچنین این امکان را برای کودکفراهم کنید تا در صورتیکه او مایل است برنامه انتخاب شده برای خود ترک نماید. -2 برای کودکان خود مربی انتخاب کنید که از یک طرف قابلیت های کودکانتان را بهبود بخشد و ازطرف دیگر محیط سرگرم کننده ای رابرای او ایجاد نماید -3 بعضی از نوجوانان ممکن است در ابتدای ورود به برنامه ورزش پیشرفت قابل توجهی داشته باشند به گونه ای که کودک ، والدین و مربیان مایل به تسریع رشد در آن رشته ورزشی باشند . لازم است والدین و مربیان مشکلات مربوط به جهش سریع در آن رشته ورزشی را بشناسند. 4- محیط برنامه تمرینیرا کنترل کنید . رفتارهای مربی را مشاهده کنید و به بازخورد ارائه شده از جانب مربی به ورزشکارانجوان گوش دهید . آیا مفید است ، مضر است و یا خطرناک ؟ آیا ممکن است فشارهای ناشی از رژیم غذایی ، تنظیم تمرین ، تمرین با وزنه و برنامه های بدنسازی برای کودک نامناسب و به طور بالقوه مضر باشد؟ شرکت در ورزش باید مفرح و لذت بخش باشد : این کار نبایدمراقب توجه بیش از حد کودکان به تمرین ورزشی و آرزوهای آنان باشید. 5- به پیامدهای سبک زندگی ورزشکاران جوان و خانواده توجه داشته باشید . 6- به خاطر داشته باشید ورزش باید جنبه سرگرمی -داشته باشد. به صحبت های کودکخودگوش دهیدخود را به عنوان عضوی از تیم و گروه در نظر بگیرید. 7مشوق و حامی مربیان و معلمان خود باشید و در نتیجه از ایجاد تضاد و نازسازگاری بین والدین و مربیاندر ذهن کودک خود جلوگیری کنید-8 هنگامی که می خواهید توقعات و انتظارات خود را از کودک تان تعیین کنید، توانایی ها و قابلیت های واقعی او را در نظر بگیرید -9 کوشش کنید تا خواسته او از ورزش را شناخته و درک کنید . برنده شدن و کسب مقام همیشه نمی تواند انگیزه اصلی او برای شرکت در رشته ورزشی باشد- 10 - رقابت ها و بازی او را دنبال کنید . از کودک تان بپرسید به و خوش گذشته است؟ چیز جدیدی در مورد ورزش آموخته است و چه مهارت هایی را توسعه داده یا جدیدا یاد گرفته است؟ 11 - هرگز فراموش نکنید که خود نیز روزی کودک بوده اید!!! شناخت مراحل رشد کودک در استعدادیابی مهم است کودکان در سنین مختلف دارای میزان رشد متفاوتی هستند و کودکان متفاوت هم دارای توانایی های متفاوتی هستند و لذا بعضی سریع و بعضی دیر شد می کنند . نه تنها میزان رشد متفاوت است بلکه همچنین تغییرات بخش های بدن نیز متفاوت است و این موضوع به طور مستقیم بر توانایی عملکرد اثر می گذارد . معلمین و مربیان باید به خوبی آگاه باشند که کودکانی که جهش رشدی سریع دارند ، گروهخاصی هستند که از توان و هماهنگی پایین تری برخوردار هستند . بنابراین وقتی بلوغ فرا می رسد تفاوت های اندازه و بخش های بدنی بین جنس پدید می آید و این تغییرات سبب بروز مشکلاتی می شود . ضعف ساختار عضلانی برای حمایت و کمک به هماهنگی مهم ترین مشکل ناشی از جهش رشد است الگوی رشد جسمانی به گونه ای است که سریع ترین دوره رشدی بلافاصله بعد از تولد رخ می دهد و سپس میزان رشد به تدریج در دوره کودکی کند شده و به حالت یکنواخت می رسد ، سپس در دوره بلوغ )نوجوانی( جهش رشدی صورت گرفته و سپس الگوی رشد به تدریج متوقف می شود .