تأثیر گوگرد و تلقیح با باکتری تیوباسیلوس بر عملکرد و جذب برخی از عناصر غذایی در سیر

سیر Allium sativum L از تیره پیازیان به دلیل دارا بودن پروتئین، پتاسیم، کلسیم و ویتامینهای نیاسین، تیامین، ریبوفلاوین و ترکیبات آلی گوگرددار نظیر آلیسین، اهمیت تغذیهای و دارویی بالایی دارد، و در سالهای اخیر از اهمیت اقتصادی زیادی برخوردار گشته چون جزیی از اقلام صادراتی کشور به حساب میآید . این امر در روند کشت و کار و توسعه آن سهم به سزایی داشته بطوریکه بر اساس آخرین آمار نامه کشاورزی، سطح زیر کشت آن در ایران بالغ بر 4136 هکتار میباشد، و استان همدان با داشتن 28 درصد اراضی زیر کشت سیر کشور در مقام اول قرار دارد . متوسط عملکرد این محصول در ایران حدود 7800 کیلوگرم در هکتار است که با توجه به متوسط عملکرد این محصول در دنیا که بالغ بر 10000 کیلوگرم در هکتار است، پتانسیل و امکان افزایش عملکرد این محصول در کشور ما وجود دارد [.1] نتایج تحقیقات Vinay و همکاران (1995) در خصوص مصرف منابع و مقادیر گوگرد در زراعت سیر نشان میدهد که عملکرد و مقدار جذب عناصر غذایی نیتروژن، فسفر و گوگرد در پیازها با افزایش مقدار مصرف گوگرد از 0 تا 100 کیلوگرم در هکتار افزایش مییابد . از میان منابع مختلف گوگرد،گچ و سولفات پتاسیم بیشترین تأثیر را در افزایش عملکرد و سایر صفات سیر را داشتهاند . نتایج تحقیقات Khalaf و (1989) Taha در خصوص تأثیر مصرف مواد آلی 0) و 40 مترمکعب در هکتار ) و گوگرد 0) و 500 و 100 کیلوگرم در هکتار ) بر خصوصیات کمی و کیفی سیر نشان داد که اثر مواد آلی و گوگرد بر عملکرد و سایر خصوصیات سیر معنیدار است . با توجه به اهمیت گوگرد در تغذیه سیر و همچنین تأثیری که اکسیداسیون بیولوژیک آن میتواند بر pH و آزادسازی عناصر غذایی در خاک داشته باشد در این پژوهش تأثیر مصرف مقادیر گوگرد بر عملکرد و خصوصیات کیفی سیر مورد مطالعه قرار گرفته است