بررسی مبانی مجتمع تفریحی، فرهنگی با رویکرد معماری پایدار (نمونه موردی: جنگل قائم- استان کرمان)

در دنیای کنونی گذران اوقات فراغت ابعادی فراتر از نقش تفریح، بازی و استراحت نسبت به جوامع گذشته دارد. بهترین و پایدارترین فضاهای عمومی که دربردارنده دامنه وسیعی از کاربران است، می بایستی برای رویدادها و گردهمایی های بزرگ و کوچک اعم از مسائل گوناگونی که انسان معاصر شهری در ابعاد مختلف در زندگی خود با آنها روبروست، طراحی شوند و برای تغییر در طول زمان هم از لحاظ مادی و معنی انعطاف پذیر باشند. این راهکارهای ابتکاری در مورد فضاهای تفریحی جدید، به دلیل توانایی در سازگاری شان با تمام افراد از اقشار مختلف جامعه، برای ترویج تجربیات چند جانبه و به خاطر بهتر کردن تبادل فرهنگی شاخص هستند. فضاهای تفریحی، مکانهایی مناسب در جهت گذران اوقات فراغت هستند که آسایش، تفریح و توسعه فدری و اجتماعی را تأمین می کنند. مکان های تفریحی رابطه تنگاتنگی با هویت فرهنگی و اجتماعی دارند تا به نوعی نیازهای مادی و معنوی شهروندان در جهت ارتقاء سطح کیفی زندگی شان صورت گیرد. از دیدگاه فرهنگی، فضاهای تفریحی به عنوان مکان هایی جهت ایجاد و تقویت مناسبات و روابط بیرونی، تعاملات، تغییرات و رویارویی های اجتماعی و مکانهایی که گروه های مختلف با خواسته ها و علائق متفاوت گردهم جمع می شوند می باشند. با توجه به مطالب ذکر شده می توان نقش پررنگ فرهنگ، ا جتماع و دیگر مواردی که از اصول طراحی پایدار هستند را در مجموعه تفریحی و فرهنگی دید. حقیقت امر آن است که در معماری پایدار طراحی و ساخت بر اساس ملاحظات محیطی- اقلیمی، اجتماعی و ... صورت می گیرد. از اصول سه گانه آن «صرفه جویی در منابعف طراحی برای بازگشت به چرخه زندگی و طراحی برای انسان». می توان به مرحله طراحی برای انسان اشاره کرد. این اصل ریشه در نیازهایی دارد که برای حفظ و نگهداری عناصر زنجیره ای اکوسیستم لازم است که آنها نیز به نوبه خود بقای انسان را تضمین می کنند.

بررسی مبانی مجتمع تفریحی، فرهنگی با رویکرد معماری پایدار (نمونه موردی: جنگل قائم- استان کرمان) Keywords:

توسعه پایدار , معماری پایدار , اوقات فراغت , فرهنگ , تفریح