بررسی الگوی معماری مسکونی پایدار در بافت قدیم شوشتر

در فرآیند شکل گیری معماری سنتی ایران، وجود اقلیم های گوناگون باعث شده که بافت و سیستم های ساختمانی متفاوت و سازگار با اقلیم ترویج یابند. به عبارتی لزوم تداوم مقابله با شرایط نامناسب محیط خارج و نیز دستیابی به اهداف معماری پایدار، استفاده از تجربیات ارزشمند نهفته در طراحی و ساخت ساختمان های پشینیان را اجتناب ناپذیر می سازد. لذا در این مقاله سعی شده است، آموزه های معماری سنتی ایران در جهت رسیدن به معماری پایدار بررسی گردد. بدین منظور به صورت موردی به مطالعه ی بافت سنتی شوشتر پرداخته شده است. آنچه که به عنوان بافت قدیم شوشتر معرفی می شود مجموعه به هم پیوسته ای است از خانه های مسکونی، واحدهای تجاری، ابنیه عمومی و تک دانه های شاخص و قابل تأمل تاریخی که در بستری همگون قرار گرفته و ارتباطات فضایی و کالبدی، آنها را به صورت یک کل یکپارجه عرضه می کند. با نگاهی دوباره به این بافت می توان گفت این مجموعه علی رغم دارا بودن ویژگی های مختلف، سکونت را از یک طرف پایداری در معماری بنا را از طرف دیگر به عنوان اصلی ترین خصوصیت خود معرفی می کند. چنانه تعدد دانههای مسکونی در این بافت و همچنین وجود واحدهای مسکونی تاریخی در آن گواهی بر این مسئله می باشد.

Keywords:

بافت مسکونی , خانه , معماری مسکونی , معماری پایدار , بافت قدیم , شوشتر