سنجش پایداری اجتماعی در پارادایم های جدید توسعه شهری (نمونه موردی: شهر ساری)

در دهه های پایانی قرن بیستم با توجه به رشد فزاینده نگرانی های زیست محیطی و بروز برخی بحران های اکولوژیکی، یافتن فرم شهری ایده آل در انگاره پیوستگی ساختار فضایی- اجتماعی شهرها مهمترین چالش فراروی بشریت محسوب می گرد. در این راستا دو ا نگاشت عمده و متضاد در تحقق فرم شهری پایدار شامل توسعه فشرده و توسعه گسترده با داعیه تحقق پایداری ارائه گردیده است که پس از گذشت سالها همچنان هم افزایی پایداری اجتماعی در هر یکا ز آنها سوال اساسی مجامع علمی به شمار می رود که در این مقاله، در سطح شهر ساری مورد واکاوی قرار می گیرد. بدین منظور دو فرم توسعه شهری در سطح شهر ساری انتخاب و سپس میزان پایداری اجتماعی در هر یک از انها، از طریق توزیع پرسشنامه (تکنیک لیکرت) و تکنیک تحلیلی در سطح آمار استنباطی (آزمون تی) سنجش و ارزیابی گردید. با استناد به مطالعات صورت گرفته نوع توسعه شهری در مؤلفه های پایداری اجتماعی شامل هویت، تعلق خاطر ساکنین و ا منیتی تأثیر گذار نبوده و تنها عامل مؤثر در نوع توسعه شهری سرزندگی تشخیص داده شد. به عبارتی باافزایش تراکم میزان سرزندگی فضا افزایش می یابد و در سایر مؤلفه ها نیز تغییر قابل ملاحظه ای مشاهده نمی گردد.

Keywords:

پایداری اجتماعی , هویت , تعلق خاطر , سرزندگی , امنیت , پارادایم جدید توسعه شهری , ساری