تحلیل وضعیت شاخص های بیوکلیماتیک در شهر تبریز با استفاده از شاخص ماهانی

دانستن چگونگی مطابقت ساختمان با اقلیم خاص آن منطقه، از فاکتورهای مطرح درک معماری اصولی هر عصر و منطقه ای، است. طراحی اقلیمی روشی است برای کاهش همه جانبه ی هزینه ی انرژی در یک ساختمان، طراحی ساختمان اولین خط دفاعی در مقابل عوامل و عناصر اقلیمی است. در تمام آب و هواها ساختمان هایی که بر طبق اصول طراحی اقلیمی ساخته شده اند، ضرورت گرمایش و سرمایش مکانیکی را به حداقل کاهش می دهند. بر همین اساس در مقاله حاضر، سع شده است که در بررسی سازگاری مسکن با اقلیم شهر تبریز، به تحلیل شاخص های بیوکلیماتیک این شهر پرداخته شده است. بدین صورت که بر پایه شاخص ماهانی که از شاخص های مرسوم بیوکلیماتیک می باشد، مشخصه های و لازمه های کیفی مسکن سازگار بر اساس 6 عنصر اصلی اقلیم، حداقل و حداکثر دما، حداقل و حداکثر رطوبت، سمت باد و مجموع بارندگی ماهانه در طی دوره ی آماری 59 ساله، محدوده های راحتی در شب و روز شهر تبریز مشخص شد. بر اساس این شاخص می توان گفت که شهر تبریز در 8 ماه از سال به انباشت گرما در جدار ساختمان نیاز دارد؛ در 4 ماه از سال یعنی خرداد، تیر، مرداد و شهریور به فضایی جهت خواب شبانه در بیرون ساختمان و در 8 ماه از سال نیز دارای هوای سرد بوده که بایستی تمهیدات معماری خاص مناطق سردسیر برای شهر تبریز نیز اندیشیده شود. در نهایت استفاده از اطلاعات اقلیمی در طراحی های معماری و شبیه سازی مربوط به ساختمان امری الزامی می باشد.

Keywords:

طراحی اقلیمی , وضعیت آسایش , شاخص بیوکلیماتیک , اقلیم و معماری , تبریز