پیاده رو، جایگاهی برای حضور شهروندان (بررسی م وردی: پیاده رو خیابان نواب تهران)

امروزه، محدوده های پیاده یکی از مهمترین فضاهای شهری و عرصه های عمومی در شهرها هستند که به ویژه به دلیل شاخصه مقیاس انسانی، ایجاد پویایی و افزایش تعاملات اجتماعی در عصر ارتباطات مجازی، بسیار مورد توجه صاحب نظران هستند. پیاده روها صرفاً به معنای فضایی برای عبور پیاده نیستند. پیاده رو مکانی است که در درون خود رفتارهای متنوعی چون قدم زدن، دویدن، ایستادن، تماشا کردن، نشستن و گپ زدن، نشستن و ا ستراحت کردن، بازی کردن، تماشا کردن، دستفروشی و ... را شامل می ود. اما آنچه که امروزه به عنوان پیاده رو با آن روبرو هستیم، سرشار از بی توجهی به نحوه حضور و حرکت پیاده ها چه به لحاظ فیزیکی و چه به لحاظ روانی و نوع رفتار آنها است. به طور کلی می توان گفت پیاده روهای شهری، در بسیاری از موارد فاقد هر نوع کیفیت برای حضور انواع رفتارهای عابر پیاده است. بنابراین، ضرورت بازنگری در مفهوم پیاده رو، ارائه دسته بندی جدیدی از آن با رویکرد مکان محصور، همراه با تدوین دستورالعمل ها و رهنمودهای طراحی جنبه های مختلف آن، امری ضروری به نظر می رسد که نیازمند تلاش و دقت قابل توجهی است. بهترین روش برخورد با این مسئله آن است که پس از بررسی انواع پیاده روها و ضرورت پرداختن به آنها، برای هر یک از انواع پیاده روهای شهری دفترچه ای مجزا تهیه و در زمینه های مختلفی که پیاده رو با آن مواجه است، به ارائه دستورالعمل و راهنمایی جهت طراحی پرداخته شود. این مقاله با درنظر گرفتن جایگاه پیاده رو به عنوان یکی از مهمترین فضاهای شهری که به انسان امکان درک مکان ها، فعالیت ها، زندگی اجتماعی و کشف ارزش ها و جاذبه های نهفته در محیط را می دهد، به بررسی اصول و تجهیزات مورد نیاز این رکن شهری پرداخته و پس از شناخت از طریق استدلال قیاسی، پیاده روی خیابان ن واب تهران را مورد نقد و تحلیل قرار می دهد.

Keywords:

پیاده رو , شهروندان , فضای شهری , تجهیزات شهری , خیابان نواب