بررسی اثر حاشیه نشینی بر شاخص های اقتصادی، اجتماعی در رسیدن به پایداری شهری (مطالعه موردی: شهر لاهیجان)

حاشیه نشینی یکی از مهمترین موارد در عدم توسعه پایدار شهری می باشد، به طور کلی ناشی از تحولات ا جتماعی، اقتصادی و روند شهرنشینی و شهر گرایی ناهمگون ایران، به ویژه در نیم قرن اخیر به شمار می آید. روند توسعه شهری امری ناگزیر و فرصت جدیدی برای ارتقاء کیفیت زندگی فراهم آورده است، ولی این فرصت و امکان می ت واند به سرعت از دست برود و به فرایندی ناکارآمد و بر خلاف اهداف توسعه پایدار تبدیل شود. تحقق این امر در گرو بازنگری در برنامه ریزی و اجرای برنامه های محلی، منطقه ای، و ملی است. چنانچه به روند توسعظ شهری دقت لازم مبذول نشود، می توان در آینده نزدیک در ا نتظار بارآمدن هزینه های سنگین اجتماعی، سیاسی و زیست محیطی و اقتصادی حاصل از این پدیده بر کیفیت زیستی شهرنشینان شهر پرداخته است. در این پژوهش ابتدا توسط بررسی های میدانی (مشاهده مستقیم و مصاحبه حضوری) از 60 نمونه خانوار حاشیه نشین به بررسی وضعیت موجود در حاشیه شهر لاهیجان (منطقه یوسف آباد پرداخته است، تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss و آزمون رگرسیون و خی دو انجام شده است. با توجه به نتایج حاصل از یافته های تحقیق می توان اظهار کرد حاشیه نشینی در لاهیجان بصورت زاغه یا کپرنشینی مفهومی ندارد، حاشیه نشینان شهر از حداقل امکانات و خدمات شهری، اجتماعی و زیستی با کیفیت پایئن تر نسبت به شهر لاهیچان برخوردارند، لیکن شهرنشینان و مسئولین شهر حاشیه نشینان را جزء عوامل مؤثر بر کیفیت شاخص های مورد بررسی (اقتصادی و اجتماعی) بر زندگی شهرنشینان می دانند. در پایان راهبردهای مناسب جهت رفع معضل موجود بیان گردید.

بررسی اثر حاشیه نشینی بر شاخص های اقتصادی، اجتماعی در رسیدن به پایداری شهری (مطالعه موردی: شهر لاهیجان) Keywords:

حاشینه نشینی , کیفیت بیولوژیک , شهر لاهیجان , شاخص اجتماعی , پایداری شهری